Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Grzegorz Borkowski, WSA del. Sławomir Presnarowicz, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "R. L. P." sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 749/06 w sprawie ze skargi "R. L. P." sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "R. L. P." sp. z o.o. w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 26 lipca 2006 r. o sygn. III SA/Wa Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "R.L.P." sp. z o.o. w W. (dalej: Spółka) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 grudnia 2005 r. o nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. Jako podstawę prawną wyroku podano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. (dalej: P.p.s.a.).
1.1. Uzasadniając wyrok WSA w Warszawie podał, że decyzją z dnia 14 września 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił Spółce wysokość podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. na kwotę 190.776 zł. W postępowaniu kontrolnym stwierdzono, że Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 834.589,77 zł, co było skutkiem zastosowania do budynków nieprawidłowej stawki amortyzacyjnej. Z ustaleń organu wynikało, że dnia 3 lipca 2000 r. H. i K. Z. wnieśli aport do Spółki w postaci nieruchomości położonej we wsi R., zabudowanej czterema budynkami magazynowymi wraz z wydzielonymi częściami biurowymi o łącznej wartości początkowej 11.121.000 zł. K. Z. oświadczył, że hale te o konstrukcji stalowej rozbieralnej kupił w 1990 r., na dowód czego przedłożył fakturę z dnia 21 czerwca 1990 r. na zakup złomu stalowego oraz rachunek z dnia 8 sierpnia 1990 r. na zakup dwóch obiektów stalowych magazynowych. Wyjaśnił, że w latach 1990-1995 obiekty te były użytkowane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a następnie zostały rozmontowane na okres 2 lat i użytkowane ponownie po zmontowaniu i modernizacji od 1997 r. do czerwca 2000 r., tj. do momentu wniesienia ich aportem do Spółki. Ponownego złożenia hal dokonano w nowym miejscu, tj. we wsi R. przy ul. B. Organ uznał, że przedłożone umowy z dnia 4 kwietnia 1990 r. oraz z dnia 15 marca 1995 r. potwierdzają wykonanie prac montażowych i demontażowych konstrukcji. Spółka przedłożyła decyzje z lat 1996-1997 o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu zatwierdzające projekty budowlane i pozwalające na budowę oraz decyzję zezwalającą na użytkowanie wybudowanych obiektów. W dniu 3 lipca 2000 r. Spółka do ewidencji środków trwałych wprowadziła wniesione aportem hale magazynowe o łącznej wartości 11.121.000 zł i zgodnie z tabelą amortyzacyjną - stosując indywidualną stawkę 10 % - dokonała odpisów amortyzacyjnych od w.w. hal w łącznej kwocie 1.112.786,44 zł, którą zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. K. Z. oświadczył, że przyjęcie indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynikało z wykorzystywania hal w działalności gospodarczej w okresie 9 lat przed wniesieniem ich aportem do Spółki.
Zdaniem Dyrektora UKS, w świetle art. 16j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. (dalej: u.p.d.o.p.) brak podstaw do zastosowania w stosunku do w.w. budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej, gdyż stawki te dotyczą używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji. Środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Hale służyły K. Z. w działalności przez 5 lat (od 1990 r.), po czym przez dwa lata nie były użytkowane. Ponowne złożenie konstrukcji w nowym miejscu wymagało uzyskania stosownych decyzji. Zdaniem organu, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z budową nowych obiektów magazynowych, o czym świadczy m.in. decyzja z dnia 12 sierpnia 1996 r. Wymienione w niej czynności dotyczą budowy budynku, a nie jego przebudowy czy remontu. Organ odwołał się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm. (dalej: ustawa - Prawo budowlane), definiujących budowę jako wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę i nadbudowę obiektu budowlanego. Definicja ta poszerza potoczne znaczenie pojęcia budowy jako odnoszącego się do budowy czegoś nowego. Kontrolowany - na podstawie decyzji - wykonał obiekty budowlane. Słowo "wykonał" nie może być utożsamiane z czynnością "adaptacji" czy "modernizacji" tego samego obiektu, który istniał wcześniej na innym gruncie. Organ podkreślił, że rozbiórka hal nie została przeprowadzona na podstawie decyzji (Spółka takich nie przedłożyła). Odwołując się do ustawy - Prawo budowlane wywiedziono, że hale rozebrane w 1995 r. były obiektami tymczasowymi niepołączonymi trwale z gruntem. Rozbiórka tego rodzaju obiektów nie wymagała pozwolenia na budowę. Natomiast hale postawione przy ul. B. są budynkami w świetle ustawy - Prawo budowlane trwale związanymi z gruntem. Hale wybudowane w latach 1997-1998 nie mogły być tymi samymi, które rozebrano w 1995 r.