Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bartosz Wojciechowski, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 20 września 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Po 524/10 w sprawie ze skargi K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 7 maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.
1. Wyrokiem z 4 listopada 2010 r., I SA/Po 524/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 7 maja 2010 r. w przedmiocie umorzenia zaległości z tytułu podatku od spadków i darowizn.
2. Wnioskami z 3 oraz 15 grudnia 2008 r. podatniczka wystąpiła do Naczelnika Urzędu Skarbowego P. w sprawie umorzenia zaległości w podatku od spadku w kwocie 16.909,00 zł. W uzasadnieniu podała, że ma bardzo trudną sytuację finansową i jest spadkobiercą w I grupie podatkowej, która jest zwolniona z podatku, natomiast podatek został jej wymierzony w związku z opóźnionym nadesłaniem przez sąd postanowienia o nabyciu praw do spadku i przekroczeniem miesięcznego terminu do złożenia zeznania podatkowego. Organ decyzją z 20 lutego 2009 r. odmówił umorzenia zaległości podatkowej.
3. Pismem z 3 listopada 2009 r. K. M. wystąpiła z ponownym wnioskiem o umorzenie lub rozłożenie na raty zaległości podatkowej uzasadniając go trudną sytuacją finansową i materialną rodziny, wysokimi kosztami utrzymania, a także koniecznością spłaty długoterminowego kredytu bankowego zaciągniętego na zakup domu i wydatkami na naukę syna, jak również brakiem wolnych środków finansowych.
4. Naczelnik Urzędu Skarbowego P., mając na uwadze art. 18 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966 ze zm.), zwanej ustawą o dochodach j.s.t. oraz art. 209 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 50 ze zm.), dalej: "Ordynacja podatkowa." zwrócił się do właściwej jednostki samorządowej o zajęcie stanowiska w sprawie.
5. W odpowiedzi Prezydent Miasta P., po przeanalizowaniu wniosku oraz zebranego w sprawie materiału dowodowego, postanowieniem z 22 grudnia 2009 r. nie wyraził zgody na umorzenie zaległego podatku, ale wyraził zgodę na rozłożenie zaległości podatkowej i odsetek na 11 rat po 500,00 zł miesięcznie - w tym opłata prolongacyjna, przy czym ostatnia 12 rata miała obejmować pozostałą jeszcze kwotę zaległości z opłatą prolongacyjną.
6. Decyzją z 1 lutego 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego P., powołując się na wiążące stanowisko Prezydenta Miasta P. rozstrzygnął wniosek w następujący sposób:
- odmówił podatniczce rozłożenia na raty zaległości w kwocie 2.622,50 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 194,00 zł , w związku z wpłatą przekazaną przez dział egzekucji [...] Urzędu Skarbowego w P. 3 grudnia 2009r. i;
- rozłożył na 12 rat pozostałą zaległość w wysokości 14.286,50 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 1057,00 zł.
7. W odwołaniu od powyższej decyzji podatniczka "w zakresie punktu dotyczącego odmowy umorzenia zaległości podatkowej wnioskodawczyni wraz z odsetkami za zwłokę" domagała się jej uchylenia i orzeczenia umorzenia zobowiązania podatkowego ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Ponadto wniosła o ponowne przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego wskazując, iż stan faktyczny będący podstawą wydania decyzji uległ znacznym zmianom, ponieważ mąż podatniczki stracił pracę, co skutkowało pogorszeniem jej sytuacji materialnej. Zarzuciła organowi instancji błędne niezastosowanie art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacja podatkowa, błędną ocenę stanu faktycznego, naruszenie przepisów procesowych poprzez uchybienie art. 210 § 1 pkt 6, § 4 Ordynacja podatkowa poprzez sporządzenie niewyczerpującego, lakonicznego uzasadnienia, w którym nie odniesiono się do wszystkich twierdzeń wnioskodawczyni.