Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 398/14 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 28 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2012 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie na rzecz J. K. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 398/14, mocą którego uchylono zaskarżoną przez J. K. (dalej: skarżący, strona) decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (dalej: SKO) z dnia 28 stycznia 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta S. (dalej: Burmistrz) z dnia 19 sierpnia 2013 r., w której ustalono skarżącemu i J. K. wysokość łącznego zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za 2012 r. na kwotę 44.550 zł.
Decyzją z 28 stycznia 2014 r. SKO utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z 19 sierpnia 2013 r. W uzasadnieniu wskazało, że cała nieruchomość oznaczona nr 479/3 jest zajęta na cele prowadzonej przez jednego ze skarżących działalności gospodarczej, co potwierdza protokół oględzin działki z grudnia 2011 r. Kolegium stwierdziło, że organ I instancji słusznie opodatkował wszystkie znajdujące się na działce nr 479/3 budynki użytkowe i budowle, a więc i magazyn-kontener, ponieważ są to budynki istniejące i użytkowane. Przedłożony przez skarżącego dowód likwidacji magazynu-kontenera z 12 grudnia 2002 r. nie indywidualizuje obiektu, więc nie można na podstawie tego dokumentu określić, o który obiekt chodzi.
Odmówiono wiarygodności przedłożonej przez skarżących umowie użyczenia wyłącznie części nieruchomości na cele działalności przedsiębiorstwa W. powołując się na zasady swobodnej oceny dowodów przez organ.
Także w odniesieniu do ogrodzenia i utwardzonego gruntu działki nr 479/3 organ uznał, iż są one związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez jednego z współwłaścicieli nieruchomości.
W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił naruszenie:
- art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613; dalej: u.p.o.l.);
- art. 2 ust. 2 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.;
- art. 120 w zw. z art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., Nr 749; dalej: o.p.);
- art. 180 § 1 i 2, art. 187, art. 188, art. 191, art. 229 o.p.
- art. 199a § 1 o.p.
Skarżący wskazał, że tylko część nieruchomości ‒ określona w umowie użyczenia ‒ wykorzystywana jest do działalności gospodarczej. Pozostała część natomiast wykorzystywana jest na cele rolnicze, w tym na: garażowanie maszyn rolniczych, warsztat rolniczy, przechowywanie na nieruchomości słomy w belach.
W ocenie skarżącego, część działki oznaczonej nr 479/3 o przeznaczeniu rolniczym, stosownie do zapisów w ewidencji gruntów, jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej wyłącznie w zakresie, jaki wskazano w umowie użyczenia zawartej między współwłaścicielami nieruchomości a współwłaścicielami spółki cywilnej (tj. o powierzchni 3500m2). Co prawda w ewidencji gruntów wskazano, że tereny oznaczone "Bp" to powierzchnia 0,2379 ha, jednakże rzeczywiście powierzchnia zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej przez skarżącego jest większa, i jest równa powierzchni użyczonej właścicielom spółki cywilnej.