Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Maciej Kurasz (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 października 2015 r. sygn. akt I SA/Po 635/15 w sprawie ze skargi R. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 28 października 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę R. K. (dalej jako "Skarżąca", "Strona") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2015 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji w zryczałtowanym podatku dochodowym za rok 2004 od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.
2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym; wnioskiem z dnia 5 września 2014 r., Skarżąca zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 maja 2010 r. utrzymującej w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 marca 2009 r. w przedmiocie ustalenia Stronie zryczałtowanego podatku dochodowego za 2004 r. w kwocie 219.383,00 zł od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Jako podstawę złożonego wniosku powołano przepis art. 247 § 1 pkt 2, pkt 3, pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm. dalej jako - "O.p."). W ocenie Strony pomimo, że decyzja podlegała kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 9 marca 2011 r. o sygn. akt I SA/Po 585/10 oddalił skargę Skarżącej, wniosek o stwierdzenie nieważności jest uzasadniony. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 maja 2010 r. wydana została na podstawie przepisu art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - dalej: "u.p.d.o.f."), który wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2013 r. o sygn. akt SK 18/09 uznany został, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r. za niezgodny z Konstytucją. Wskazany wyżej przepis przestał obowiązywać w dniu 27 sierpnia 2013r., tj. z chwilą ogłoszenia wyroku TK w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Strona stwierdziła, że WSA w Poznaniu wydając w dniu 9 marca 2011 r. wyrok w sprawie Skarżącej, nie mógł zbadać sprawy pod kątem istnienia przesłanek stwierdzenia nieważności, które strona podniosła we wniosku z dnia 5 września 2014r. Zatem w niniejszej sprawie nie zachodzi stan powagi rzeczy osądzonej.
3. Decyzją z dnia 28 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, na podstawie art. 249 § 1 pkt 2 O.p., odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 maja 2010 r. Organ wyjaśnił, że WSA w Poznaniu wyrokiem z dnia 9 marca 2011 r. o sygn. akt I SA/Po 585/10 oddalił skargę Strony na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 maja 2010 r. stwierdzając w uzasadnieniu, że w sprawie nie wystąpiły okoliczności dające podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji.