Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Protokolant Magdalena Siewkowska, po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 325/14 w sprawie ze skargi Uniwersytetu W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 325/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA") uchylił zaskarżoną przez U. (dalej: "Skarżący") decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie (dalej: "SKO") z dnia 17 grudnia 2013 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2009 r. Podstawą prawną orzeczenia był art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").
Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że decyzją z dnia 8 maja 2013 r. Prezydent W. (dalej: "organ I instancji") określił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2009 w kwocie 503861 zł za nieruchomości położone na terenie W.
Po rozpoznaniu odwołania SKO utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazało, że kwestią sporną jest ustalenie prawidłowej wykładni art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: "u.p.o.l."), a w konsekwencji ustalenie, czy w sytuacji, gdy nieruchomość lub jej część będąca w posiadaniu Skarżącego, a zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej, czy to przez Skarżącego, czy też przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, któremu Skarżący wynajął (wydzierżawił) tę nieruchomość lub jej część, korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.o.l. Jak zostało ustalone w toku oględzin oraz na podstawie załączonych przez Skarżącego wykazów, działalność gospodarcza w obiektach ujętych w wykazach jest prowadzona przez zewnętrzne podmioty gospodarcze. Z podmiotami tymi Skarżący zawarł umowy najmu pomieszczeń lub powierzchni bądź umowy dzierżawy gruntu, uzyskując w zamian wpływy z tytułu czynszów. Zdaniem SKO materiał dowodowy wskazuje, że umowy najmu lub dzierżawy zostały zawarte za odpłatnością, w celu umożliwienia przedsiębiorcom lub innym podmiotom prowadzenia działalności gospodarczej określonej w umowach, na terenie Skarżącego. Istniejący związek przyczynowy między zawarciem danej umowy najmu powierzchni/lokalu czy dzierżawy gruntu, a działalnością gospodarczą ujętych w wykazach podmiotów, jest oczywisty i niepodważalny. W sytuacji gdy nieruchomość lub jej część jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej, nawet przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, któremu Skarżący np. wynajął (wydzierżawił) daną nieruchomość lub jej część, taka nieruchomość nie korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.o.l. Ponadto usługi świadczone przez podmioty zewnętrzne mają charakter dodatkowych względem działalności Skarżącego i stanowią udogodnienie dla studentów i pracowników naukowych. Z kolei oferty handlowe podnajmowanych lokali klubów "P.", "H.", "P." oraz regulaminy klubów wskazują na ich komercyjną działalność. SKO odniosło się także do obiektów hotelowych H. i S., w których nie wydzielono odrębnych pokoi na wynajem osobom niezwiązanym ze Skarżącym, ponieważ liczba studentów, doktorantów i pracowników przyjeżdżających w ramach umów o współpracy jest zmienna w ciągu roku i semestru. Pokoje są wynajmowane osobom niezwiązanym z uczelnią tylko wtedy, gdy nie ma na nie zapotrzebowania z jednostek uniwersyteckich na zakwaterowanie zagranicznych studentów, doktorantów i pracowników, a najem odbywa się sporadycznie, przypadkowo i ma charakter zmienny. W ocenie SKO okoliczności te nie zmieniają faktu, że działalność świadczona w tych obiektach wykazuje ustawowe (konstytutywne) cechy działalności gospodarczej, mianowicie: zarobkowy charakter, zorganizowanie i ciągłość (stałość).