Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od spadków i darowizn
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędzia NSA del. Anna Maria Świderska, , Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 726/09 w sprawie ze skargi R. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 28 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od spadków i darowizn 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6114 Podatek od spadków i darowizn
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/10

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 726/09, mocą którego oddalono skargę R. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.

W motywach orzeczenia Sąd podał, że w dniu 9 grudnia 2008 r. w Drugim Urzędzie Skarbowym w T. zostało złożone zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 wraz z załącznikiem SD-3/A po zmarłej dnia 22 sierpnia 2009 r. B. K. Następnie w dniu 11 grudnia 2008 r. spadkobiercy złożyli wniosek o wycofanie przedmiotowego zeznania SD-3 i umorzenie prowadzonego postępowania podatkowego, składając jednocześnie zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z1.

W uzasadnieniu podnieśli możliwość zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia wynikającego z art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.). W związku z powyższym Organ podatkowy I instancji decyzją z dnia 13 stycznia 2009 r. umorzył postępowanie w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn, wskazując, iż w związku z wycofaniem złożonego wcześniej zeznania podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych zaistniały przesłanki wynikające z art. 208 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej zwanej Ordynacją podatkową, skutkujące umorzeniem postępowania.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. w dniu 13 maja 2009 r. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nieważności wyżej wymienionej decyzji ostatecznej, w wyniku którego decyzją z dnia 12 czerwca 2009 r. stwierdził nieważność tej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, naruszającej uregulowania zawarte w art. 208 i art. 165 ustawy Ordynacja podatkowa.

Rozpatrując sprawę w postępowaniu odwoławczym Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 28 sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Organu I instancji z dnia 12 czerwca 2009 r. W uzasadnieniu wskazał, iż decyzja z dnia 13 stycznia 2009 r. o umorzeniu postępowania została wydana na podstawie art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej, w myśl którego organ podatkowy może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz nie zagraża to interesowi publicznemu. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej decyzja ostateczna Naczelnika stoi w oczywistej sprzeczności z treścią przywołanego przepisu. Z jego treści wynika bowiem wprost, że dotyczy on wyłącznie postępowań wszczętych na żądanie strony. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, iż wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia wysokości podatku od spadków i darowizn, podobnie jak wszczęcie postępowania w sprawie wymiaru innych podatków, następuje z urzędu (a nie na żądanie strony). Organ wyjaśnił, iż co do zasady wszczęcie postępowania z urzędu następuje w drodze postanowienia (art. 165 § 2 Ordynacji podatkowej), a jedynie wyjątkowo, w tym w przypadku złożenia zeznania podatkowego przez podatników podatku od spadków i darowizn, organ nie wydaje takiego postanowienia. W tym przypadku za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się datę złożenia zeznania (art. 165 § 7 Ordynacji podatkowej). Jest to szczególny rodzaj postępowania podatkowego wszczynanego z urzędu, w którym organ podatkowy nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania, a nie postępowanie wszczynane na żądanie strony. W ocenie Organu odwoławczego potraktowanie zeznania jako żądania (wniosku) strony stoi w oczywistej sprzeczności z treścią art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 165 § 7 tej ustawy, a także art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Ponadto Organ podniósł, iż Naczelnik wydając decyzję o umorzeniu postępowania nie wziął pod uwagę przesłanki dotyczącej braku zagrożenia interesu publicznego, czym również rażąco naruszył art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej umorzenie postępowania, kiedy z akt sprawy wynika, że Organ podatkowy winien ustalić wysokość zobowiązania podatkowego, zagraża interesowi publicznemu w rozumieniu art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej. Odnosząc się do podniesionej przez stronę kwestii, iż Naczelnik powinien z urzędu umorzyć postępowanie podatkowe w sprawie wymiaru podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku z uwagi na jego bezprzedmiotowość na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, iż umorzenie postępowania z tego powodu następuje, gdy organ podatkowy w sposób oczywisty stwierdzi brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Wskazana w odwołaniu okoliczność, iż Organ podatkowy wymienił w decyzji ostatecznej jako podstawę prawną, obok art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej również § 1 tego artykułu, stanowi potwierdzenie faktu, że decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Podkreślono, iż każdy z tych przepisów dotyczy odmiennych stanów faktycznych i prawnych, a w treści przedmiotowej decyzji z dnia 13 stycznia 2009 r. nie ma stwierdzenia na temat bezprzedmiotowości postępowania, tj. ewentualnego zaistnienia w sprawie koniecznej przesłanki określonej w art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej. W przedmiotowej decyzji Organ wyraźnie stwierdził, że jego zdaniem zaistniały przesłanki określone w art. 208 § 2 Ordynacji podatkowej i z tej przyczyny umorzył postępowanie. Polemizując z zarzutem doręczenia decyzji o stwierdzeniu nieważności z pominięciem pełnomocnika Strony Organ stwierdził, iż rozstrzygnięcie to zostało doręczone w sposób prawidłowy. Wskazano, iż odwołujący się pełnomocnictwem z dnia 17 marca 2009 r. ustanowił pełnomocnika do reprezentowania go przed wszystkimi sądami, organami administracji, urzędami i instytucjami, a także przed osobami fizycznymi, prawnymi oraz innymi podmiotami. Pełnomocnictwo to obejmuje umocowanie do wykonywania wszelkich czynności prawnych i procesowych oraz do składania oświadczeń w granicach określonych obowiązującym prawem. Zostało ono złożone w trakcie postępowania podatkowego do akt sprawy w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku. Jednak w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej sprawa stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. z dnia 13 stycznia 2009 r. jest odrębną sprawą, w której pełnomocnik nie został ustanowiony.

Strona 1/10
Inne orzeczenia o symbolu:
6114 Podatek od spadków i darowizn
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej