Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia WSA del. Dominik Gajewski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. J.-H. i J. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 567/15 w sprawie ze skargi E. J.-H. i J. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 19 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 19 stycznia 2015 r. nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie na rzecz E. J.-H. i J. H. kwotę 1448 (jeden tysiąc czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego za pierwszą instancję.
Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 567/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. H. oraz Ewy J.-H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 19 stycznia 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r.
Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 20 stycznia 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. określił skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r. w kwocie 25.839 zł. Decyzja ta motywowana była w pierwszej kolejności tym, że J. H. (dalej: skarżący) w 2011 r. był polskim rezydentem podatkowym i podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich przychodów uzyskanych z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wykonywania usług remontowo-budowlanych bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Na podstawie przedłożonych dokumentów związanych z wydatkami poniesionymi w 2011 r. ustalono, iż skarżący w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ewidencjonował koszty uzyskania przychodu poniesione w Polsce oraz za granicą, w tym we Francji. W odniesieniu do wydatków dokonanych na terytorium Polski stwierdzono, iż skarżący ujmował podatek od towarów i usług podlegający odliczeniu w ewidencji zakupów prowadzonej dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług, a koszty uzyskania przychodów kwalifikował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wartościach netto. Natomiast wydatki poniesione za granicą J. H. ujmował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako koszty w wartościach netto po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia dokumentu zakupu, tj. pomniejszając o podatek od wartości dodanej zawarty w cenie zakupu.
Mając powyższe na uwadze, zdaniem organu podatkowego pierwszej instancji, istotnym w sprawie jest fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Wobec tego przyjęto, iż nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce. W konsekwencji zaś w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do podatku od wartości dodanej nie jest możliwe zastosowanie przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f."), gdyż u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Organ konkludował, że tym samym brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane poza granicami kraju, w tym na terytorium Francji, przychody i poniesione wydatki pomniejszać o podatek od wartości dodanej, ponieważ podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f.