Skarga kasacyjna na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w przedmiocie nałożenia kary porządkowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA (del.) Piotr Przybysz (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 245/17 w sprawie ze skargi V. C. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary porządkowej 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od V. C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/9

Wyrokiem z 12 maja 2017r., I SA/Wr 245/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu sprawy ze skargi V. C. (dalej: "Pełnomocniczka Spółki", "Strona" lub "Skarżąca") na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2017r. w przedmiocie nałożenia kary porządkowej, uchylił zaskarżone postanowienie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270) - dalej: "p.p.s.a." Wyrok ten, podobnie jak i pozostałe wyroki sądów administracyjnych przywołane poniżej, jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu (dalej: "organ II instancji" lub "organ odwoławczy") utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego [...] z 6 grudnia 2016r. w sprawie nałożenia kary porządkowej na Pełnomocniczkę Spółki.

Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego [...] (dalej: "organ I instancji") uznał, że Skarżąca działając jako pełnomocnik spółki "E." sp z o.o. (dalej: "Spółka") niezasadnie odmówiła w toku kontroli złożenia wyjaśnień, wobec czego na podstawie art. 262 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015, poz. 613 ze zm.) - dalej: "Ordynacja podatkowa", nałożył na nią karę porządkową w wysokości 600 zł.

W zażaleniu i dalszych pismach Pełnomocniczka Spółki podnosiła, że postępowanie kontrolne nie zostało wszczęte w sposób prawidłowy, ponieważ zawiadomienie o wszczęciu kontroli zostało doręczone E. H., która nie była prawidłowo umocowana do reprezentowania Spółki. Ponadto Pełnomocniczka Spółki zarzuciła naruszenie:

- art. 121 § 1, art. 124 , art. 210 § 4 w zw. z art. 219 Ordynacji podatkowej, przez brak przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego co do przesłanek zawartych w art. 262 § 1 pkt 2 tej ustawy (podmiot, prawidłowość wezwania, brak uzasadnionej przyczyny niewykonanie wezwania), a także rodzaju, stopnia zawinienia i ewentualnych skutków, jakie pociąga w konkretnym przypadku uchybienie wezwaniu,

- art. 120, art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, przez uchybienie zasadzie prawdy obiektywnej (prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania oraz bez podstawy prawnej),

- art. 262 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez brak podstaw do nałożenia kary porządkowej.

W ocenie Pełnomocniczki Spółki, organ błędnie zastosował dyspozycję art. 262 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, co oznacza, że odmowa udzielenia wyjaśnień i przedłożenia dowodów była zasadna.

Organ II instancji utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji wywodził, że warunkiem nałożenia kary porządkowej na podstawie art. 262 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej mogła być tylko "bezzasadna" odmowa złożenia wyjaśnień lub przedłożenia dokumentów. Użycie przez ustawodawcę określenia "bezzasadnie" oznacza nałożenie na organ podatkowy obowiązku wykazania obowiązku prawnego, czyli wskazania przepisu, z którego wynikałby obowiązek konkretnego zachowania się przez wzywaną osobę, oraz wykazania, że niewykonanie tego obowiązku nie było usprawiedliwione okolicznościami faktycznymi.

Strona 1/9