Zatem, wobec tego, że podatkowy organ interpretacyjny prawidłowo stwierdził, że w zakresie określonych elementów zdarzenia przyszłego przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą być one przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a Ordynacji podatkowej, to - na podstawie art. 165a Ordynacji podatkowej, mającego odpowiednie zastosowanie w sprawach interpretacji indywidualnych na skutek odesłania zawartego w art. 14h Ordynacji podatkowej i art. 14b § 5b Ordynacji podatkowej, stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia procesowego - prawidłowo organ ten wydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Trafnie więc w zaskarżonym wyroku stwierdzono, że istniały podstawy do uznania za uzasadnione przypuszczenia wydania decyzji z zastosowaniem przepisu art. 119a Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonano analizy opisanych we wniosku czynności w kontekście zaistnienia przesłanki "uzasadnionego przypuszczenia", wskazanych w art. 14b § 5b Ordynacji podatkowej w związku z art. 119a Ordynacji podatkowej.
11.7. Nie zasługiwały także na uwzględnienie zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 4a pkt 14 i 21, art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz ust. 3, art. 7 ust. 1. art. 10 ust. 1 oraz ust. 1 pkt 8, art. 22 ust. 1 ustawy CIT i art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w zw. z art. 9 ustawy nowelizującej i art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, bowiem w sprawie wydano postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie udzielenia interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, zatem ani przepisy ustawy CIT i ustawy nowelizującej, ani przepisy rangi konstytucyjnej dotyczące opodatkowania, nie były w sprawie stosowane, nie mogły więc być naruszone.
Zarzut naruszenia art. 2a Ordynacji podatkowej jest o tyle niezasadny, że sąd administracyjny tego przepisu nie stosował. Ewentualny zarzut naruszenia tego przepisu mógłby być postawiony organom podatkowym, zaś Sądowi I instancji można by wówczas zarzucić, że wadliwie ocenił zarzut naruszenia art. 2a Ordynacji podatkowej, względnie nie dostrzegł, że przepis ten został przez organy podatkowe naruszony.
11.8. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., wskazać należy, że wnoszący skargę kasacyjną upatruje naruszenia tego przepisu w tym, że sąd pierwszej instancji powierzchownie rozpoznał sprawę, nie dokonał wszechstronnej oceny prawnej zarzutów podniesionych przez Skarżącą i nie odniósł się do nich w uzasadnieniu, w szczególności do zarzutów naruszenia przez organ podatkowy art. 14b § 2a, art. 165a § 1 i art. 119a Ordynacji podatkowej. Wskazać zatem należy, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09; wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r. sygn. akt II FSK 568/08). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Ponadto, uchybienie to musi uniemożliwiać kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku. Za pomocą zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej.
Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska strony przeciwnej, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz rozpoznał sprawę sądowoadministracyjną zgodnie z jego kontrolnymi kompetencjami. Z wywodów sądu wynika, dlaczego - w jego ocenie - organ prawidłowo odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej i jakie przepisy miały zastosowanie w sprawie. Konstrukcja uzasadnienia wskazuje zatem, że zaskarżony wyrok poddaje się kontroli sądowoadministracyjnej. Natomiast, prawidłowość merytorycznego stanowiska sądu pierwszej instancji nie może być skutecznie podważana zarzutem naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.
11.9. Z tych wszystkich względów - na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.); dalej: "p.p.s.a." - Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania w sprawie rozstrzygnięto na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 tej ustawy w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).