Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej V. [...] z siedzibą w Szwecji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 372/16 w sprawie ze skargi V. [...] z siedzibą w Szwecji na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 9 lipca 2012 r. nr IPPB5/423-329/12-2/AJ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od V. [...] z siedzibą w Szwecji na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 maja 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 372/16) oddalił skargę V. z siedzibą w Szwecji na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 9 lipca 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.
Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że interpretacja dotyczyła podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 13 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej, a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2006r. nr 26, poz. 193; zwana dalej: "Konwencją"). We wniosku Spółka wskazała, że jest szwedzkim rezydentem podatkowym z siedzibą w S.. Spółka jest spółką dominującą koncernu. Do momentu sprzedaży, Spółka posiadała blisko 100% akcji spółki będącej polskim rezydentem podatkowym. Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności, na majątek spółki polskiej składają się w dużej mierze środki trwałe, w tym m.in. grunty i prawa użytkowania wieczystego gruntów, na których prowadzona jest działalność, budynki (zarówno budynki administracyjne jak i przemysłowe), budowle a także urządzenia techniczne, które są wykorzystywane przez spółkę polską w toku prowadzenia podstawowej działalności operacyjnej. W związku ze zmianami restrukturyzacyjnymi w ramach koncernu, Spółka podjęła decyzję o zbyciu akcji polskiej spółki. Na mocy umowy zawartej z nabywcą akcji, przeniesienie praw własności akcji na nabywcę miało miejsce w styczniu 2012 r. W związku z powyższym Spółka zadała pytanie czy określenie "głównie" użyte w art. 13 ust. 1 Konwencji w stosunku do udziału majątku nieruchomego w majątku spółki, której akcje są zbywane oznacza co najmniej 75%.
Jej zdaniem określenie to w stosunku do udziału majątku nieruchomego w majątku spółki, której akcje są przedmiotem sprzedaży oznacza co najmniej 75%.
Minister Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. W jego ocenie stanowisko to jest sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 13 ust. 1 Konwencji, a jeżeli strony Konwencji chciałyby ustalić taki próg w umowie, to zgodnie z wytycznymi Komitetu Podatkowego OECD mogły to uczynić, jednakże w Konwencji brak jest takiego zapisu. W ocenie Ministra Finansów określenie "głównie" użyte w art. 13 ust. 1 Konwencji w stosunku do udziału majątku nieruchomego w majątku spółki, której akcje są przedmiotem sprzedaży oznacza co najmniej 50%. Jednocześnie zauważył, iż postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania określonego w art. 24 Konwencji (Procedura wzajemnego porozumiewania się).
Minister Finansów, w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, skierowane przez Spółkę, stwierdził brak podstaw do zmiany powyższej interpretacji.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Spółka podniosła zarzut naruszenia art. 13 ust. 1 Konwencji.
Wyrokiem z 8 kwietnia 2013 r. Sąd uwzględnił skargę Spółki i uchylił interpretację indywidualną. Uznał, że Minister Finansów powinien raz jeszcze zbadać wniosek o wydanie tej interpretacji przez pryzmat art. 3 i art. 6 Konwencji, oceniany na tle polskich ustaw podatkowych, nie zaś poprzez Konwencje Modelowe i komentarze do tych Konwencji, które mają zbyt dowolny charakter.