3. Postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Kielcach.
3.1. Od ww. postanowienia skarżący wniósł skargę do WSA w Kielcach, w której zaskarżył to postanowienie w całości i zarzucił naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 239b o.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że możliwym jest nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności łącznie kilku decyzjom na podstawie jednego postanowienia oraz uznanie, że zostały spełnione wskazane w tym przepisie przesłanki, a ponadto zarzucił naruszenie art. 239b i art. 212 o.p. poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności co do decyzji, która nie została skarżącemu wcześniej doręczona, a zatem nie zaczęła funkcjonować w obrocie prawnym. Skarżący sformułował również wniosek o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia Naczelnika US.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w dacie wydania postanowienia w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nie funkcjonowała w obrocie prawnym decyzja, której rygor został nadany. Zdaniem skarżącego powołującego się na art. 212 o.p., wywieranie skutków prawnych przez decyzję uzależnione jest od jej doręczenia adresatowi. Oznacza to, że doręczenie postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności nie może nastąpić przed doręczeniem decyzji, której rygor ten ma być nadany. Najpierw powinna zostać doręczona skarżącemu decyzja, a później - po jej zaistnieniu w obrocie prawnym - postanowienie o nadaniu jej rygoru. W sprawie tak nie było i zaskarżone postanowienie nie mogło i nie może odnieść żadnego skutku oraz powinno być uchylone.
Skarżący wskazał również, że organ pierwszej instancji błędnie jednym postanowieniem nadał rygor natychmiastowej wykonalności wobec trzech decyzji, podczas gdy brak jest podstaw prawnych do takiej kumulacji. Przepis art. 239b łączy bowiem wydanie postanowienia z decyzją a nie z decyzjami. Należało więc wydać trzy osobne postanowienia w odniesieniu do każdego zapadłego rozstrzygnięcia.
Skarżący zwrócił także uwagę, że w zaskarżonym postanowieniu nie zostały w sposób należyty wykazane przesłanki, o których mowa w art. 239b o.p. W zakresie przedawnienia zarzucił, e nie ponosi on winy, że decyzja została wydana w tej a nie w innej dacie, jest to wynikiem działania organów kontrolnych, które przeprowadzają postępowanie w ostatnim możliwym terminie. Jednocześnie skarżący podniósł, że przeprowadzenie na podstawie decyzji organu pierwszej instancji, egzekucji (przynajmniej zanim wniesione odwołanie od decyzji zostanie rozpoznane) będzie niesprawiedliwe i wyrządzi szkodę, szczególności zostaną uszczuplone niesłusznie i tak skromne środki do życia, jakimi dysponuje. Przy piśmie z dnia 17 czerwca 2014 r. dołączył odpisy decyzji Dyrektora IS z dnia 12 marca 2014 r. uchylające w całości decyzje organu pierwszej instancji, którym nadano zaskarżonym postanowieniem rygor natychmiastowej wykonalności.