Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA: Bogusław Dauter (spr.), Sędzia NSA: Antoni Hanusz, Protokolant Katarzyna Pawłowska, Po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 października 2006 r. sygn. akt I SA/Po 201/06 w sprawie ze skargi D. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 19 grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 25 października 2006 r., I SA/Po 201/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 19 grudnia 2005 r. nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.
2. Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez sąd pierwszej instancji stanie faktycznym: w związku z zawarciem trzech umów sprzedaży wierzytelności zawartych z Zakładem Energetycznym Ł. Teren S. A. , D. C. złożyła w Urzędzie Skarbowym P. w dniu 20 września 2001 r. trzy deklaracje podatkowe PCC - 1 i uiściła wykazany w nich podatek od czynności cywilnoprawnych w kwocie 200.935,80 zł łącznie. Następnie w dniu 21 marca 2005r. podatniczka złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych i "wycofanie z obiegu" złożonych deklaracji PCC - 1, ponieważ żadna ze stron umów o przelew wierzytelności nie była zobowiązana do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych. Organ podatkowy pierwszej instancji nie podzielił stanowiska podatniczki i uznał, że cesja wierzytelności nie ma charakteru sprzedaży towaru, ani odpłatnego świadczenia usług. W momencie zbycia wierzytelności własnych sprzedawca nie świadczy też usług pośrednictwa finansowego, wobec czego nie jest podatnikiem VAT z tego tytułu, co skutkuje obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. "a" i art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 86, poz. 959 ze zm., dalej: u.p.c.c.) w związku z art. 4 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Od decyzji tej podatniczka nie wniosła odwołania, wobec czego stała się ona ostateczna 1 sierpnia 2005r.
Podatniczka pismem z 8 sierpnia 2005r. wniosła do Dyrektora Izby Skarbowej w P. wniosek o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z 11 lipca 2005r. odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych. Podatniczka zarzuciła naruszenie przepisu o właściwości tj. art. 12 ust. 2 pkt 2 u.p.c.c. a także rażące naruszenie art. 14 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.).
Dyrektor Izby Skarbowej w P., po rozpoznaniu wniosku podatniczki, decyzją z 29 września 2005r. odmówił stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z 11 lipca 2005r. odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 200.935,80 zł z tytułu umów sprzedaży wierzytelności zawartych z Zakładem Energetycznym Ł. Teren S. A. jako zbywcą. Ustosunkowując się do zarzutu wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa, Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że możliwość rozbieżnej interpretacji określonego przepisu nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Postanowienie w sprawie interpretacji wydane przez organ pierwszej instancji z 27 maja 2005 r., nie dotyczy identycznego stanu faktycznego i prawnego, bowiem dotyczy przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Postępowanie wszczęte na wniosek strony o stwierdzenie nadpłaty dotyczyło "starej" ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z 8 stycznia 1993 r. (dalej: ustawa o VAT) Rozstrzygnięcie sprawy przez organ pierwszej instancji było więc zgodne z interpretacją organu drugiej instancji.