Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA (del.) Anna Maria Świderska, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. Sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 1444/15 w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 6 maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. uchyla zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 6 maja 2015 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia 8 października 2014 r. nr [...], 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku na rzecz P. sp. z o.o. z siedzibą w S. kwotę 880 (słownie: osiemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 marca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę P. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 6 maja 2015 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 rok.
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.
Postanowieniem z dnia 22 maja 2014 roku po rozpatrzeniu wniosku strony Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku wznowiło postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości podatku od nieruchomości za lata 2007 - 2010.
Decyzją z dnia 8 października 2014 roku organ ten odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Wójta Gminy S. z dnia 17 kwietnia 2008 r. roku w sprawie określenia wysokości podatku od nieruchomości za 2008 rok wskazując, że nie została spełniona przesłanka wznowienia postępowania określona w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Organ podatkowy wyjaśnił, że podstawą wymiaru podatków i świadczeń są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków i kwestionowana decyzja została wydana w oparciu o te dane. Strona natomiast uzasadniała wystąpienie przesłanki wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej okolicznością - którą podnosiła już w toku postępowania podatkowego - iż posiadane przez nią drogi wewnętrzne stanowiące własność Skarbu Państwa mają charakter publiczny, gdyż korzystają z nich okoliczni mieszkańcy. Decyzja ta została na wniosek strony sprostowana decyzją SKO z dnia 25 marca 2015 roku w zakresie zamieszczonego w niej pouczenia o prawie odwołania. Jednocześnie w związku z omyłkowym przesłaniem decyzji na adres strony z pominięciem pełnomocnika, na skutek złożonego przez niego wniosku z dnia 4 marca 2015 roku, SKO doręczyło pełnomocnikowi strony tę decyzję wraz z decyzją prostującą jej zapisy zawarte w pouczeniu o prawie odwołania oraz wyjaśniło, w jakim organie podatkowym strona może zapoznać się z aktami. Ponadto organ podatkowy wyjaśnił, ze ustawa o dostępie do informacji publicznej nie ma zastosowania do działania stron i ich pełnomocników w toku postępowania podatkowego.
Decyzją z dnia 6 maja 2015 r. organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu SKO podzieliło w całości wywody organu pierwszej instancji dotyczące trybu nadzwyczajnego, jakim jest wznowienie postępowania podatkowego.
W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku strona zarzuciła naruszenie przepisów postępowania a w szczególności art. 121 § 2, art. 122, art. 123 § 1, art. 187 § 1 i art. 240 § 1 pkt 5 O.p., przez niezastosowanie, które miało lub mogło mieć wpływ na wynik sprawy oraz prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w tym niezastosowanie, w szczególności:
a) art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.p.o.l. oraz art. 5 i art. 336 w zw. z art. 353¹ K.c., poprzez błędną wykładnię i pominięcie, że warunkiem posiadania jest sprawowanie faktycznego władztwa nad rzeczą, w danym przypadku użytkowanymi publicznie drogami, jak również wola posiadania, czego nie miała i nie mogła mieć w świetle nowo ujawnionego znaczenia spornych co do posiadania dróg skarżąca;