Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Wiktor Herlinger, po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. S.A. z siedzibą w P. (dawniej: E. [...] S.A. z siedzibą w P.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 158/16 w sprawie ze skargi E. [...] S.A. z siedzibą w P.(obecnie: P. S.A. z siedzibą w P.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia 30 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu na rzecz P. S.A. z siedzibą w P. 1 444 (słownie: jeden tysiąc czterysta czterdzieści cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. c.v.s.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 158/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę P.S.A. (obecnie - P.S.A.) z siedzibą w P. (dalej jako "Spółka") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. (dalej jako "SKO") z dnia 30 grudnia 2015 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r.
Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z dnia 10 września 2015 r. Wójt Gminy B. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 149 781 zł.
Decyzją z dnia 30 grudnia 2015 r. SKO utrzymało w mocy ww. decyzję organu pierwszej instancji.
W skierowanej do Sądu skardze Spółka wniosła o uchylenie w części zaskarżonej decyzji dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji w tej samej części oraz umorzenie jako bezprzedmiotowego postępowania w sprawie, z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r.
Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wskazał, że w zakresie zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego Spółka podniosła zarzut naruszenia art. 208 § 1 w zw. z art. 70 § 1 i art. 212 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Zdaniem Spółki, skoro zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2010 r. przedawniło się z upływem 31 grudnia 2015 r. zaś decyzja SKO została doręczona w dniu 5 stycznia 2016 r., to niniejsze postępowanie jako bezprzedmiotowe należało umorzyć.
W ocenie Sądu, stanowisko Spółki nie zasługiwało na aprobatę, bowiem SKO wydało decyzję w dniu 30 grudnia 2015 r., a termin przedawnienia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. upływał z końcem 2015 r. Sąd podkreślił przy tym, że wydanie decyzji i doręczenie decyzji to odrębne czynności podejmowane w toku postępowania podatkowego, które na gruncie Ordynacji podatkowej ustawodawca wyraźnie rozróżnia i łączy z nimi różne skutki procesowe i materialne. Sąd zaznaczył, że pojęcie "wydanie" decyzji zostało przez ustawodawcę użyte na gruncie Ordynacji podatkowej, np. w art. 210 § 1 pkt 2, gdzie wskazano przy wymienieniu składowych decyzji podatkowej, że decyzja zawiera datę jej wydania, przy jednoczesnym funkcjonowaniu na gruncie tej ustawy wyodrębnionego pojęcia doręczenia decyzji. Nadmienił również, że rozróżnienie pojęcia wydania decyzji od jej doręczenia nie może być pomijane w procesie wykładni przepisów, albowiem dla spójności regulacji należy przestrzegać zasady, że w danym akcie prawnym takie same wyrażenia mają to samo znaczenie, a każdy przypadek odstąpienia od takiej zasady powinien zostać głęboko przeanalizowany i uzasadniony. W konsekwencji, nie podzielając stanowiska Spółki, Sąd stwierdził, że brzmienie art. 212 Ordynacji podatkowej nie pozwala na utożsamienie wydania decyzji z jej doręczeniem, albowiem ten sam przepis używa obu określeń. Wyjaśnił, że przywołany przepis reguluje jedynie kwestię momentu, od którego następuje związanie organu własną decyzją, zaś takie związanie następuje dopiero z momentem doręczenia decyzji stronie. Nie oznacza to jednak, że jest to moment wydania decyzji. Zdaniem Sądu, przyjęcie, że wydanie decyzji obejmuje także jej doręczenie, wymagałoby wprowadzenia odmiennych niż zawarte w art. 210 Ordynacji podatkowej, rozwiązań prawnych odnoszących się do treści decyzji.