Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 675/11 w sprawie ze skargi E. [...] S. A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 2 lutego 2011 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zaliczenia nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od E. [...] S. A. z siedzibą w W. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 13 lipca 2011 r., I SA/Wr 675/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi E. [...] Spółki Akcyjnej w W. (dalej: "spółka"), uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 2 lutego 2011 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zaliczenia nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań. Z uzasadnienia wyroku wynika, że w dniu 19 lipca 2010 r. spółka wystąpiła do Prezydenta W. z wnioskiem w trybie art. 76 § 1 i art. 77 § 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) o zaliczenie nadpłaty w podatku od środków transportu za lata 1996 - 2001 na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych w tym podatku. Strona wskazała, że wniosek jest następstwem uregulowania zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji podatkowej, która następnie została uchylona.
Prezydent W. decyzją z dnia 12 listopada 2010 r. umorzył postępowanie z wniosku spółki. W uzasadnieniu organ wskazał, że latach 1996 - 2001 ciążył na podatniku obowiązek samoobliczenia podatku od środków transportu i jego uiszczenia. Zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w 2001 r. w myśl art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej organ podatkowy w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił w całości lub części podatku, względnie wysokość jego była inna od należnej, wydawał decyzję określającą wysokość zaległości podatkowej albo stwierdzał nadpłatę. Po uchyleniu decyzji wydanych przez organ I instancji odnośnie zaległości za lata 1996 - 2001 organ podatkowy nie mógł wydać decyzji określającej zaległość podatkową, bowiem od dnia 1 stycznia 2003 r. nastąpiła zmiana przepisów w tym zakresie. Organ mógł wydać, zgodnie z nowym stanem prawnym, decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Tymczasem podatnik na podstawie wydanych, pierwotnych decyzji organu I instancji zobowiązanie podatkowe uregulował w całości. Skoro zatem należność została uregulowana, a jej wysokość była zgodna z obowiązującymi przepisami, nie można przyjąć, że kwota podatku została nadpłacona lub nienależnie zapłacona. W ocenie organu skutkowało to uznaniem, że podatnik nie ma nadpłaty. Zmiana przepisu art. 21 § 3 Ordynacji spowodowała, że organ nie mógł wydać nowej decyzji wskazanej w art. 77 § 4 Ordynacji podatkowej, bowiem ten rodzaj decyzji nie został enumeratywnie wymieniony w art. 77 § 1 tej ustawy. Organ podkreślił, że uznanie stanowiska podatnika za uzasadnione oznaczałoby, że strona będąca właścicielem środków transportu i podatnikiem podatku od środków transportu nie byłaby zobowiązana do zapłaty tego podatku. Uznając, że strona nie ma nadpłaty w podatku od środków transportu organ I instancji umorzył postępowanie jako bezprzedmiotowe stosownie do art. 207 i art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej.