Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Małgorzata Bejgerowska, po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1547/17 w sprawie ze skargi Z. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1547/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Z. P. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej jako "Dyrektor Izby Skarbowej") z dnia 20 lutego 2017 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania pdatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych (treść uzasadnienia ww. wyroku oraz innych wyroków sądów administracyjnych powołanych w niniejszym uzasadnieniu dostępna jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

W skardze kasacyjnej Skarżący, reprezentowany przez doradcę podatkowego, zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a":

1) mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), poprzez uznanie prawidłowości wydania przez Dyrektora Izby Skarbowej decyzji w sytuacji, kiedy upłynęło pięć lat od końca roku kalendarzowego (tj. od końca 2011 r.), w którym upłynął termin płatności podatku, a zatem zobowiązanie podatkowe przedawniło się z dniem 31 grudnia 2016 r.;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, poprzez bezpodstawne przyjęcie w ślad za decyzją Dyrektora Izby Skarbowej, że nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia przez zastosowanie środka egzekucyjnego, podczas gdy Skarżący o zastosowaniu takiego środka nie został poinformowany, a zatem zobowiązanie podatkowe przedawniło się z dniem 31 grudnia 2016 r.;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez uznanie w skarżonym wyroku prawidłowości braku wydania przez Dyrektora Izby Skarbowej decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy stało się ono bezprzedmiotowe wskutek przedawnienia zobowiązania podatkowego;

- art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f." w zw. z art. 210 § 1 pkt 4 i 6, poprzez odmowę zastosowania w sprawie, mimo że przedmiotem odpłatnego zbycia był lokal objęty małżeńską wspólnością ustawową i przepis ten stanowi jedyną podstawę prawną ustalenia przychodu i jego wysokości Skarżącemu, a tym samym zaaprobowanie wydania w tym zakresie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej (podobnie jak i decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W.) bez podstawy prawnej;

- art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., poprzez wyłączenie wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów z kosztów uzyskania przychodów;

2) naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 1, w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., poprzez brak wykonania kontroli działania administracji publicznej - organów podatkowych obydwu instancji - w zakresie czynności tych organów w toku postępowania w każdej instancji, w szczególności instrumentalnego wykorzystania przez organy podatkowe instytucji przerwania biegu przedawnienia, w sytuacji, gdy wyłączną przyczyną możliwego przedawnienia zobowiązania podatkowego była opieszałość organu podatkowego, a tym samym zachowanie naruszające art. 120 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej;

Strona 1/6