Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia del. WSA Lidia Ciechomska-Florek, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Po 29/11 w sprawie ze skargi D. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 25 października 2010 r. nr [...] i [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 5 maja 2011 r., I SA/Po 29/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 25 października 2010 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wniosku o umorzenie zaległości podatkowych z tytułu podatku od towarów i usług i podatku dochodowego od osób prawnych.
2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: decyzją Naczelnika o Urzędu Skarbowego w K. z 22 lipca 2010 r., na podstawie art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm. dalej zwanej: O.p.) umorzono postępowanie administracyjne, wszczęte na wniosek skarżącego, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że 27 listopada 2009 r. wpłynęło do urzędu podanie, w którym skarżący wniósł "o umorzenie postępowań podatkowych, zakończonych wydaniem decyzji nr [...] z dnia 28.09.2001 r. oraz [...] z dnia 28.09.2001 r.". Następnie w dniu 10 grudnia 2009 r. sprecyzował podanie poprzez złożenie oświadczenia, że przedmiotowy wniosek należy traktować jako prośbę o umorzenie zaległych zobowiązań podatkowych wynikających z decyzji z 28 września 2001 r. o numerach: [...] oraz [...]. Jednakże - ostatecznie pismem z 26 marca 2010 r. skarżący całkowicie zmienił zakres swojego żądania i w związku z tym to pismo potraktowano jako wycofanie się z poprzednich żądań. Mając powyższe na uwadze - naczelnik urzędu skarbowego uznał za zasadne umorzenie niniejszego postępowania administracyjnego, ponieważ stało się ono bezprzedmiotowe.
Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z 25 października 2010 r. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 O.p. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję gdyż uznał, że spełniona została przesłanka umorzenia postępowania w zakresie wniosku z 18 listopada 2009 r. na podstawie przepisu art. 208 § 2 O.p.
Biorąc jednocześnie pod uwagę informacje wynikające z treści decyzji naczelnika urzędu skarbowego z 30 grudnia 2009 r. po przedawnieniu przedmiotowych zobowiązań podatkowych, prowadzone postępowanie w zakresie żądań zawartych we wniosku z 18 listopada 2009 r. stało się bezprzedmiotowe na podstawie przepisu art. 208 § 1 O.p., słusznie zatem wydano decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie umorzenia w/w zaległości uznając, że brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. W ocenie organu bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 168 § 2 O.p. poprzez brak merytorycznego rozpoznania złożonego wniosku po dokonanej zmianie treści żądania. Należy bowiem zauważyć, że wniosek z 26 marca 2010 r. dotyczył umorzenia obowiązku naprawienia szkody orzeczonej przez sąd powszechny w procesie karnym. Merytoryczne rozpatrzenie sprawy w tym zakresie nie leży jednak w kompetencjach organów podatkowych, nie można bowiem w tym przedmiocie wydać orzeczenia na podstawie ustawy O.p. W ocenie organu odwoławczego, obowiązek naprawienia szkody nie ma też charakteru odszkodowania, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009r. Nr 157, poz. 1240, dalej jako: "u.f.p."). Natomiast jak wynika ze wskazanego wyżej wyroku i sporządzonego do niego uzasadnienia obowiązek naprawienia szkody w przedmiotowej sprawie stanowi karno-skarbowy środek probacyjny i związany jest ściśle z prowadzoną wobec oskarżonego próbą polegająca na zobowiązaniu skarżącego do zapłaty w terminie 3 lat od uprawomocnienia się wyroku na rzecz Skarbu Państwa (Urzędu Skarbowego w K.) określonej kwoty. Przepisy Kodeksu karnego i Kodeksy karnego wykonawczego nie przewidują możliwości umorzenia przez organy podatkowe orzeczonego przez sąd obowiązku naprawienia szkody.