Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Mirosław Surma, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 548/16 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Ministra Finansów z dnia 8 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia lub rozłożenia na raty opłaty legalizacyjnej oddala skargę kasacyjną.
1. Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2017 r., VII SA/Wa 548/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. K.(zwanej dalej skarżącą) na decyzję Ministra Finansów z dnia 8 stycznia 2016 r. w przedmiocie umorzenia lub rozłożenia na raty opłaty legalizacyjnej.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd I instancji wynika, że zaskarżoną decyzją z dnia 8 stycznia 2015 r. Minister Finansów, po rozpatrzeniu odwołania skarżącej utrzymał w mocy decyzję Wojewody z dnia 6 listopada 2015 r. dotyczącą odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 50.000,00 zł przy jednoczesnym rozłożeniu zapłaty niniejszej kwoty na 25 rat miesięcznych, która to opłata została nałożona na skarżącą postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 10 lipca 2015 r. z tytułu dobudowy do budynku mieszkalnego pomieszczenia z basenem bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę. Wniosek podyktowany był trudną sytuacją finansową skarżącej. Po przeanalizowaniu dosłanych dokumentów organ uznał, że w sprawie nie zachodzi zarówno ważny interes podatnika, jak też ważny interes publiczny, które uzasadniają umorzenie opłaty legalizacyjnej. Mimo, że w rozpatrywanym okresie udokumentowane wydatki strony przewyższały uzyskiwane przez nią dochody, tym niemniej biorąc pod uwagę ogólną sytuację strony, należało ją ocenić jako dobrą i stabilną, bowiem strona uzyskuje stałe i pewne dochody z prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie Minister Finansów uznał, że obecna sytuacja finansowa strony nie pozwala na jednorazową zapłatę opłaty legalizacyjnej, jednakże pozwala na regulowanie zobowiązania w systemie ratalnym. Organ ocenił, że za takim rozwiązaniem przemawia zarówno interes społeczny, jak i interes strony.
3. Powyższej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie:
- art. 67a § 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 - zwanej dalej: ord. pod) w związku z art. 49c ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.- zwanej dalej: u.Pr.bud.) poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że "ważny interes podatnika" w okolicznościach niniejszej sprawy nie uzasadnił umorzenia należności w całości. Tymczasem kondycja finansowa skarżącej była dobra dopóki jej mąż pracował i był zdrowy. Obecnie sytuacja zmieniła się diametralnie, czego zdaniem skarżącej organ nie uwzględnił;
- art. 15 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. - zwanej dalej: k.p.a.), art. 11 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., a także 7 i 77 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i pominięcie zasad z nich wynikających poprzez pominięcie argumentacji podnoszonej przez odwołującą i nieustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podnoszonych w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Wskazał, że przedmiotem kontroli sądu była decyzja Ministra Finansów z dnia 8 stycznia 2016 r., utrzymująca w mocy decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 6 listopada 2015 r. odmawiająca umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 50.000,00 zł przy jednoczesnym rozłożeniu ww. kwoty na 25 rat miesięcznych ustalonej postanowieniem. Sąd I instancji zauważył, że według oświadczenia skarżącej z dnia 3 września 2015 r. średni miesięczny dochód w gospodarstwie domowym strony wynosił 2.936,83 zł, co w przeliczeniu na jedną osobę daje 489,47 zł. W wyjaśnieniu złożonym w dniu 13 października 2015 r. skarżąca podała, że dochód miesięczny jest bardzo zróżnicowany: z usług pogrzebowych waha się w granicach 4.000 zł - 6.000 zł, z kwiaciarni dochód wynosi 1.500 zł - 2.000 zł. Skarżąca nie podała dochodu z usług kosmetycznych.