Sprawa ze skargi na decyzję SKO w K. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku leśnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie NSA Antoni Hanusz, Krystyna Nowak (sprawozdawca), Protokolant Ilona Waksmundzka, po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Nadleśnictwa B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 1 grudnia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 2442/03 w sprawie ze skargi Nadleśnictwa B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 26 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku leśnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/4

II FSK 228/05

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z 1 grudnia 2004 r. SA/Sz 2442/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę nadleśnictwa B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 26 listopada 2003 r. (...) w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku leśnego za lata 1997-2001.

Z uzasadnienia wyroku wynikało, że:

- wnioskiem z 24 lipca 2003 r. Nadleśnictwo wystąpiło do SKO w K. o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy B. z 20 grudnia 2002 r. w sprawie określenia zaległości w podatku leśnym i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania. Jako przyczynę żądania wskazano brak podstawy prawnej oraz rażące naruszenie prawa. Naruszone zostały postanowienia art. 120, 121 par. 1, 121, 180, 210 par. 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej i art. 62 par. 1 oraz art. 65a ustawy o lasach,

- Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając jako organ I instancji odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji z przyczyn wskazanych we wniosku jako, że nie wyczerpywały one dyspozycji z art. 23 par. 1 Ordynacji podatkowej,

- po rozpatrzeniu odwołania Nadleśnictwa Kolegium utrzymało w mocy własną decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej.Kolegium stwierdziło, iż nie miało miejsce rażące naruszenie jakichkolwiek norm prawa materialnego, nie doszło też do naruszenia wskazywanych przez wnioskodawcę przepisów procesowych,

- w skardze na tę decyzję Nadleśnictwo ponowiło zarzuty przedstawione w odwołaniu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie z przyczyn wskazanych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., a zawartych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Pełnomocnik Nadleśnictwa B. złożył wniosek w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2002 r. (...) w sprawie określenia zaległości w podatku leśnym należnym za lata 1997-2001 r. w łącznej kwocie 12.878 zł. Decyzja stała się ostateczna, gdyż odwołanie Nadleśnictwa B. od tej decyzji - jak to wynika z akt sprawy - wniesione zostało z uchybieniem terminu określonego w przepisie art. 223 par. 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej i pozostawienie bez rozpoznania. Wniosek Nadleśnictwa - jak słusznie zauważyło to Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. - inicjował nadzwyczajny tryb postępowania administracyjnego, którego celem było wyeliminowanie obrotu prawnego decyzji ostatecznej, która wskutek uchybienia terminu do wniesienia odwołania, nie została poddana zwykłej kontroli instancyjnej.

Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jest instytucja nadzwyczajna, która służy eliminowaniu z obrotu prawnego decyzji obarczonych wadami kwalifikowanymi, określonymi enumeratywnie w przepisie art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej. Pewność obrotu prawnego wymaga, aby ostateczne decyzje administracyjne były stabilne i, aby można je było wzruszyć tylko w nadzwyczajnych sytuacjach i z powodów, w istocie, ważnych, dlatego też ustawodawca /także w sprawach podatkowych/ przewidział możliwość wzruszenia decyzji ostatecznych, ale wprowadził w tym względzie daleko idące ograniczenia, zarówno co do podstawy prawnej stwierdzenia nieważności decyzji, jak i termin złożenia wniosku lub wszczęcia takiego postępowania z urzędu. Te nadzwyczajne tryby wzruszania decyzji ostatecznych nie zastępują zwykłego trybu odwoławczego od decyzji administracyjnych, z którego strona może i powinna korzystać, jeżeli uznaje wydaną decyzje za niezgodną z prawem, tym bardziej, że w zwykłym postępowaniu odwoławczym nie występują ograniczenia w zakresie zarzutów, które strona może podnosić. Zamienne zatem stosowanie tych instytucji w celu obalenia decyzji administracyjnej było niewłaściwe i nie mogło być skuteczne, jeżeli decyzja ostateczna nie zawierała wad tak istotnych, aby należało wyeliminować ją z obrotu prawnego, mimo obowiązywania zasady stabilności decyzji ostatecznych.

Strona 1/4