Skarga kasacyjna na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf- Kalamala, (sprawozdawca), Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska- Nowacka, Sędzia WSA del. Tomasz Zborzyński, Protokolant Jarosław Lubryczyński, po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 października 2011 r. sygn. akt I SA/Po 467/11 w sprawie ze skargi S. S. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 9 marca 2011 r. nr ILPB2/415-1380/10-2/WM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i skargę oddala, 2) zasądza od S. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Po 467/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie ze skargi S. S. uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 9 marca 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że strona we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazała, iż w dniu 6 sierpnia 2007 r. zakupiła wraz z inną osobą fizyczną nieruchomość rolną, która nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dnia 27 sierpnia 2009 r. rada gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący przedmiotową nieruchomość, ustalając jednocześnie wysokość opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) na 15% (tzw. opłata/renta planistyczna). W dniu 12 lipca 2010 r. wnioskodawca wraz z drugim nabywcą zbyli przedmiotową nieruchomość na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w związku z czym wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty renty planistycznej. Wobec powyższego wnioskodawca zapytał, czy przy obliczaniu podstawy opodatkowania w związku ze zbyciem nieruchomości może on zaliczyć do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości, o których mowa wart. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej "u.p.d.o.f.") opłatę wskazaną w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przedstawiając swoje stanowisko odnośnie do sformułowanego we wniosku pytania strona stwierdziła, że przedmiotową opłatę może zaliczyć do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości, przez które to pojęcie należy - w ocenie skarżącego - rozumieć wszelkie wydatki obciążające sprzedającego, których poniesienie jest niezbędne aby transakcja mogła dojść do skutku. W ocenie wnioskodawcy, opłata planistyczna ma bezpośredni związek ze sprzedażą nieruchomości, w przypadku bowiem spełnienia warunków wskazanych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest możliwa sprzedaż nieruchomości bez uiszczenia tejże opłaty, co więcej - opłata nie jest należna, gdy nie ma miejsca zbycie nieruchomości. Opłata ta jest więc, zdaniem wnioskodawcy, ponoszona w celu osiągnięcia przychodów.

Minister Finansów uznał stanowisko strony za nieprawidłowe. W ww. interpretacji indywidualnej organ przyjął, że opłata planistyczna nie będzie stanowiła kosztu odpłatnego zbycia nieruchomości i wobec tego wydatek ten nie może być uwzględniony przy obliczaniu podstawy opodatkowania w związku ze zbyciem udziału w nieruchomości.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu strona wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej Ministra Finansów. Organowi podatkowemu skarżący zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 19 ust. 1 u.p.d.o.f. w zw. z art. 217 Konstytucji, poprzez błędną wykładnię i bezzasadne przyjęcie, że tzw. renta (opłata) planistyczna nie stanowi kosztu odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w tym przepisie, a wydatki związane z jej poniesieniem nie mogą być uwzględnione przy obliczaniu podstawy opodatkowania w związku ze zbyciem nieruchomości. Ponadto skarżący podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 124 w zw. z art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "O.p."), przez niewyjaśnienie stronie przesłanek, którymi kierował się organ przyjmując, że za koszt zbycia nie może zostać uznana tzw. renta planistyczna. Dodatkowo skarżący wskazał na uchybienie art. 14c §1 i 2 O.p., na skutek braku uzasadnienia prawnego stanowiska organu podatkowego.

Strona 1/5