Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Bejgerowska, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. M. i J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 250/17 w sprawie ze skargi B. M. i J. M. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 grudnia 2016 r., nr znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej oddala skargę kasacyjną.
1. Wyrokiem z 30.11.2017 r. o sygn. VII SA/Wa 250/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. M. i J. M. (dalej: skarżący) na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z 8.12.2016 r., nr [...], wydaną w przedmiocie umorzenia opłaty legislacyjnej. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 2188 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Wyrok (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Stanowiska stron w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
2.1. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Warszawie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli skarżący (reprezentowani przez pełnomocnika - adwokata), którzy zaskarżyli ten wyrok w całości. Sformułowali również wniosek o uchylenie wyroku w całości i rozpoznanie skargi przez Sąd pierwszej instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarżący zarzucili wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 77 § 1 oraz art. 7 ustawy z 14.06.1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a), przez błędną, sprzeczną z doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegającą na przyjęciu, że sytuacja finansowa skarżących nie jest ciężka, niestabilna czy trudna w sytuacji, gdy materiał dowodowy wskazuje na to, że wydatki skarżących są zdecydowanie wyższe niż ich przychód, a więc skarżący nie są w stanie ponieść opłaty legalizacyjnej bez uszczerbku dla siebie i rodziny, a odmowa umorzenia tej opłaty spowoduje utratę płynności finansowej w sposób znaczny; art. 141 § 4 p.p.s.a. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na niewyjaśnieniu istotnych okoliczności sprawy, jak również niewyjaśnieniu rozstrzygnięcia w zakresie nieuwzględnienia wniosku co do umorzenia opłaty legalizacyjnej chociażby w części.
Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skarżący zarzucili także naruszenie prawa materialnego, tj. art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: o.p.), przez jego niewłaściwe niezastosowanie i przyjęcie, że w sprawie nie zachodzi "ważny interes strony" uzasadniający umorzenie w całości bądź w części ustalonej opłaty legalizacyjnej w sytuacji, gdy trudna i niestabilna sytuacja ekonomiczna skarżących, w tym liczne zobowiązania oraz zadłużenia, stanowi "ważny interes strony", a w konsekwencji uzasadnia umorzenie w całości bądź w części opłaty legalizacyjnej.
2.2. Minister Rozwoju i Finansów nie skorzystał z możliwości wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.
3. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
3.1. Zaskarżony wyrok WSA w Warszawie odpowiada prawu, natomiast skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Sformułowane zostały w niej zarzuty zarówno naruszenia przepisów postępowania, jak i prawa materialnego. Nadmienić wypada, że Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 17.05.2016 r., II OSK 2154/14 oddalił skargę kasacyjną w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 25.000 zł, ustalonej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu Ziemskiego w S. w związku z rozbudową, bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, budynku inwentarskiego.