Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia WSA (del.) Marek Olejnik (sprawozdawca), Protokolant Bernadetta Pręgowska, po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 170/16 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 14 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2016 r. o sygn. I SA/Sz 170/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę B. K. (dalej: skarżąca) na decyzję Dyrektora izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 14 grudnia 2015 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Wyrok jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi (przedstawiony przez WSA w Szczecinie).
2.1. Relacjonując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przebieg postępowania WSA podał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w G., decyzją z dnia 11 lutego 2015 r., nr [...], określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r., w kwocie 41.471,00 zł. Ponieważ odwołanie od ww. decyzji zostało złożone z uchybieniem terminu Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wydał postanowienie stwierdzające, że odwołanie podatniczki zostało wniesione z uchybieniem terminu określonego w art. 233 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej (t.j.Dz.U z 2015 r. poz.613 ze zm., dalej "O.p."). Skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, ale postanowieniem z dnia 8 maja 2015 r. organ podatkowy odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Od ww. rozstrzygnięcia podatniczka nie wniosła skargi do sądu administracyjnego i decyzja organu podatkowego z dnia 11 lutego 2015 r. nr [...] stała się ostateczna w administracyjnym toku postępowania.
2.2. Pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji ostatecznej powołując się art. 247 O.p. zarzucajac, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 5 ust. 6 (tj. zaliczenie przychodów ze sprzedaży majątku prywatnego strony do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej) oraz art. 24 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (poprzez ujęcie w remanentach końcowych gruntów rolnych w S. wraz z zabudowaniami). Zarzuciła także, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości miejscowej, tj. art. 18b O.p. bowiem w 2014 r. zmieniła miejsce zamieszkania i od tego właśnie roku mieszka w W. W związku z tym w jej opinii, skoro kontrola podatkowa została zakończona w 2013 r., a postępowanie podatkowe wszczęto dopiero w 2014 r., to właściwym miejscowo, zgodnie z przepisem art. 18b O.p. do wszczęcia i prowadzenia postępowania był organ I instancji właściwy dla W.
W kolejnym piśmie z dnia 7 lipca 2015 r. skarżąca w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. wskazała, że w sprawie doszło także do rażącego naruszenia art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także przez zawyżenie zobowiązania podatkowego w decyzji określającej jego wysokość. Zdaniem skarżącej wydanie decyzji nie zostało poprzedzone wyczerpującym rozpatrzeniem całego materiału dowodowego zgromadzonego przez organ. Ponadto decyzja została wydana z naruszeniem przepisów art. 120 i 121 § 1 O.p.