Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jerzy Rypina, NSA del. Teresa Porczyńska, Protokolant Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt VIII SA/Wa 723/09 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 11 września 2009 r. nr [...] w przedmiocie opłaty targowej oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P.K. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 11 września 2009 r. w przedmiocie określenia wysokości opłaty targowej oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia 16 lutego 2009 r.
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Decyzją z dnia 11 września 2009 r., po rozpatrzeniu odwołania skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w mocy decyzję Prezydenta miasta W. z 16 lutego 2009 r., której przedmiotem było określenie zobowiązania w opłacie targowej: 450 zł za dokonywanie czynności sprzedaży w dniu 14 września 2007 r. i 150 zł za dzień 3 października 2007 r. Jako podstawę materialnoprawną decyzji organy podatkowe wskazały przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z 12 stycznia 1991 r. ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej u.p.o.l.) a także przepisy § 1 i § 2 uchwały Nr XXIV/436/2004 Rady miasta W. z 15 stycznia 2004 r. w sprawie opłaty targowej (Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego Nr 21, poz. 675). W uzasadnieniu stwierdzono, że z treści protokołów kontroli sporządzonych w każdym z dni objętych decyzją przez funkcjonariuszy straży miejskiej, na których znajdowała się także adnotacja o odmowie podpisania protokołu przez kontrolowaną wynikało, że skarżąca prowadziła w W. działalność handlową.
W odniesieniu do odwołania skarżącej wskazano, że okoliczności sprzedaży, wielkość zajętego obszaru, wynikają z protokołów kontroli i świadczą o prawidłowości poboru opłaty targowej. Skoro skarżąca kwestionowała podaną w protokole wielkość zajmowanej powierzchni, to mogła ją zakwestionować w protokole kontrolnym.
W skardze do WSA skarżąca powtórzyła elementy argumentacji zaprezentowanej w odwołaniu. Podniosła, że zaskarżona decyzja jest dla niej krzywdząca. Kwestionowała, Odpowiadając na skargę SKO podtrzymało dotychczas prezentowane stanowisko i wniosło o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że protokół kontroli był jedynym dowodem stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych i w konsekwencji stanowi podstawę określenia skarżącej zobowiązania z tytułu opłaty targowej. Na podstawie natomiast art. 284a § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.) protokół kontroli nie może zostać uznany za dowód w niniejszej sprawie, ponieważ w aktach podatkowych nie ma dowodów na to, że skarżącej doręczono upoważnienie do przeprowadzenia kontroli w terminie 3 dni od dnia jej wszczęcia. Wskazano, że z przepisów Ordynacji podatkowej regulujących zagadnienia związane z kontrolą podatkową wynika, iż do uznania dokumentów z czynności kontrolnych za dowód w postępowaniu podatkowym, niezbędne jest wykazanie, że osoba kontrolująca dysponowała upoważnieniem do przeprowadzenia kontroli oraz, że termin zakończenia kontroli wskazany w upoważnieniu nie upłynął zanim przeprowadzono czynności kontrolne i sporządzono protokół. Ponadto w przypadku kontroli podejmowanych niezwłocznie należy wykazać, że kontrolowanemu (bądź innym wskazanym w ustawie osobom) doręczono nie później niż trzeciego dnia od dnia wszczęcia kontroli upoważnienie do jej przeprowadzenia. Natomiast do akt podatkowych rozpoznawanej sprawy nie dołączono upoważnienia do przeprowadzenia kontroli ani jakichkolwiek informacji o jego istnieniu, czy jego doręczeniu.. Z tego powodu sąd pierwszej instancji uznał, że nie było podstaw do przyjęcia protokołu kontroli jako dowodu w sprawie, a organy podatkowe naruszyły art. 284a § 3 i art. 284b § 3 Ordynacji podatkowej.