Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski Sędziowie Sędzia NSA Stefan Babiarz Sędzia del. WSA Renata Kantecka (spr.) Protokolant Magdalena Gródecka po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 557/18 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 4 grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. uchyla decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 4 grudnia 2017 r. nr [...], 3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz M. W. kwotę 7783 (siedem tysięcy siedemset osiemdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
II FSK 1915/19
Uzasadnienie
Wyrokiem z 8 stycznia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 557/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. W. (dalej jako: "Skarżący", "Podatnik") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej jako: "Organ") z 4 grudnia 2017 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest w serwisie internetowym CBOSA (orzeczenia.nsa.gov.pl).
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny.
W dniu 24 lutego 2011 r. Skarżący dokonał, wraz ze współwłaścicielem - M. W., odpłatnego zbycia przypadającego na niego udziału wynoszącego 1/2 części lokalu mieszkalnego nr [...] w budynku przy ul. [...] w W. wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej oraz udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego - garażu wraz ze związanym z nim udziałem w nieruchomości wspólnej. Powyższa nieruchomość została nabyta przez Skarżącego i M.W. w dniu 28 lipca 2008 r. na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej.
Naczelnik Urzędu Skarbowego W. ustalił, w toku czynności sprawdzających, że Podatnik w związku z dokonaną sprzedażą nieruchomości nie złożył zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty za 2011 r.), jak również nie złożył w ustawowym terminie oświadczenia o skorzystaniu z tzw. ulgi meldunkowej. W konsekwencji, w wyniku przeprowadzonego postępowania, decyzją z 5 października 2017 r. określił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w 19% podatku dochodowym z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych za 2011 r.
Decyzją z 4 grudnia 2017 r. Organ utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. W uzasadnieniu decyzji odniósł się do zarzutu Podatnika w kwestii możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego dochodu w myśl uregulowań art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm., dalej: "u.p.d.o.f."). Wskazał, że w stanie prawnym obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r. przychód uzyskany z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, może być zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. b) oraz ust. 21 u.p.d.o.f., pod warunkiem, że podatnik:
a) był zameldowany w budynku lub lokalu wymienionym w lit. a)-d) na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia,
b) w terminie złożenia zeznania podatkowego za rok, w którym nastąpiło zbycie nieruchomości złoży w urzędzie skarbowym (którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika) oświadczenie, że spełnia warunki do zwolnienia.
Organ zauważył, iż bezsporna jest okoliczność, że Podatnik był zameldowany na pobyt stały w zbywanej nieruchomości przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy. Powyższa informacja znajduje odzwierciedlenie w potwierdzeniu zameldowania na pobyt stały z 16 listopada 2009 r. wystawionym przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy Biuro Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w Dzielnicy [...]. A zatem Podatnik, w celu skorzystania z ulgi określonej w art. 21 ust. 1 pkt 126 u.p.d.o.f., miał jedynie obowiązek złożenia stosownego oświadczenia najpóźniej do 30 kwietnia 2012 r. Z dokonanych ustaleń wynika jednakże, że stosowne oświadczenie nie zostało złożone.