Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. W. i W. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 września 2016 r. sygn. akt I SA/Po 2191/15 w sprawie ze skargi M. W. i W.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lesznie z dnia 16 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2015 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lesznie z dnia 16 września 2015 r. [...], 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lesznie na rzecz M. W. i W. W. kwotę 632 (sześćset trzydzieści dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, 4) prostuje oczywistą omyłkę pisarską w sentencji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że słowa "łącznego zobowiązania podatkowego za 2015 r." zastępuje słowami "łącznego zobowiązania pieniężnego za 2015 r.".
1. Wyrokiem z dnia 22 września 2016 r., I SA/Po 2191/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę M. W. i W. W. (zwanych dalej skarżącymi) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lesznie z dnia 16 września 2015 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania podatkowego za 2015 r.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd I instancji wynika, że organ I instancji ustalił skarżącym łączne zobowiązanie pieniężne za 2015 r. Stwierdził przy tym, że na nieruchomości skarżących znajduje się domek letniskowy. W ewidencji gruntów zaklasyfikowany jest jako budynek letniskowy, a skarżący wykorzystują go jako domek całoroczny. Działka skarżących przeznaczona jest na tereny zabudowy letniskowej. Organ powołał się również na przedłożony przez skarżących projekt architektoniczno - budowlany na budynek letniskowy i zaświadczenie o zakończeniu budowy "budynku letniskowego". Organ wskazał, że w świetle obowiązującego prawa znaczenie dla ustalenia funkcji budynku do wymiaru podatku od nieruchomości mają zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Informacje dotyczące użytkowego przeznaczenia gruntu i budynku mają dla organu podatkowego charakter wiążący i nie mogą być przez ten organ samodzielnie korygowane w ramach postępowania podatkowego, bez zmiany tych wpisów w ewidencji gruntów. Ewidencja ta ma walor dokumentu urzędowego, zatem dane w niej zawarte powinny stanowić podstawę do wymierzenia podatku od nieruchomości.
3. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lesznie, decyzją z dnia 16 września 2015 r., utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
4. W skardze skarżący zarzucili nieprawidłowe ustalenie, że budynek zamieszkiwany przez nich nie jest budynkiem mieszkalnym, lecz jedynie letniskowym, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia wymiaru podatku za 2015 r. w oparciu o stawkę od tzw. "pozostałych budynków" a nie stawkę od budynków mieszkalnych.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lesznie, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
5. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę podnosząc, że o sposobie kwalifikacji gruntu, czy budynku dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości decydują funkcje nieruchomości wskazane w ewidencji gruntów i budynków, a nie sposób jej rzeczywistego wykorzystania (por. wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2014 r., II FSK 1930/12). Odstępstwa od bezwzględnego związania wpisami zawartymi w ewidencji gruntów i budynków mogą mieć miejsce w sytuacji, gdy informacje zawarte w tej ewidencji pozostają w sprzeczności z danymi zamieszczonymi w innych rejestrach publicznych, których pierwszeństwo (przed danymi ewidencyjnymi) wynika z regulujących ich prowadzenie bezwzględnie obowiązujących przepisów, lub też w przypadku, gdy posłużenie się wyłącznie danymi ewidencyjnymi musiałoby się wiązać z pominięciem przepisów zawartych w ustawie podatkowej, mających wpływ na wymiar podatku (możliwe do zastosowania symbole ewidencyjne nie przewidują oznaczenia dla pewnych przedmiotów opodatkowania, wymienionych wprost w ustawie podatkowej). Zdaniem sądu I instancji nie ma znaczenia, czy sporny budynek spełnia dla skarżących wyłącznie funkcje mieszkalne.