Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Zbigniew Romała, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1862/09 w sprawie ze skargi W. O. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 12 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. O. na rzecz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1862/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. O. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 12 sierpnia 2009 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu orzeczenia podano, że decyzją z dnia 17 marca 2004 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. określił skarżącemu zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. od dochodów z kapitałów pieniężnych. W związku z niewniesieniem przez skarżącego odwołania decyzja ta stała się ostateczna.
Wnioskiem z dnia 11 września 2007 r. skarżący zwrócił się do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej o stwierdzenie nieważności wskazanej wyżej decyzji na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).
Decyzją z dnia 17 grudnia 2007 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia 17 kwietnia 2008 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 17 grudnia 2007 r.
Kolejnym wnioskiem z dnia 12 stycznia 2009 r. skarżący powołując się na art. 248 § 1 Ordynacji podatkowej wystąpił o stwierdzenie nieważności Decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 17 marca 2004 r., jako dotkniętej wadą wymienioną w art. 247 § 1 pkt 4 powołanej ustawy. W. O. wywodził, że decyzja z dnia 17 marca 2004 r. była drugą decyzją wydaną w sprawie, bowiem wynik kontroli z dnia 21 stycznia 2004 r. dotyczył opodatkowania tej samej kwoty i w istocie spełniał rolę decyzji podatkowej.
Decyzją z dnia 1 kwietnia 2009 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej - działając na podstawie art. 249 § 1 Ordynacji podatkowej - odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 17 marca 2004 r. Organ wyjaśnił, że w sprawie doszło już do rozstrzygnięcia w trybie art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej, a decyzja z dnia 17 kwietnia 2008 r. utrzymującą w mocy decyzję z dnia 17 grudnia 2007 r. istnieje w obrocie prawnym, gdyż została doręczona pełnomocnikowi skarżącego w dniu 23 kwietnia 2008 r.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia 12 sierpnia 2009 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 1 kwietnia 2009 r.
W skardze do sądu administracyjnego W. O. wniósł o uchylenie decyzji z dnia 12 sierpnia 2009 r. zarzucając jej naruszenie art. 120 w związku z art. 247 § 1 pkt 4, art. 249, art. 210, art. 144 § 1 w związku z art. 120, art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Skarżący - oprócz dotychczasowej argumentacji - podniósł, że decyzja Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2008 r. nie została mu doręczona.