Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędziowie: NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), WSA del. Jacek Niedzielski, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1923/13 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 20 sierpnia 2013 r. [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od E. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2014 r., sygn. akt 1923/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę E. K. (zwanej dalej "Skarżącą", "Podatniczką") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 20 sierpnia 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. wraz z odsetkami za maj 2009 r.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. z dnia 16 maja 2013 r. określającą Skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok w kwocie14.326 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę od niezapłaconej w terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za maj 2009 r. w kwocie 256 zł.
W skardze na powyższą decyzję Podatniczka wniosła o uchylenie decyzji organów podatkowych obu instancji oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, zarzucając naruszenie: 1) art. 22 ust. 1, ust. 5c i ust. 5d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.f.") przez błędną wykładnię, zastosowanie i przyjęcie, że zaliczone przez Skarżącą koszty w postaci podatku od nieruchomości w wysokości 87.868 zł nie stanowią kosztów uzyskania przychodów; 2) art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. a) u.p.d.o.f. przez błędną wykładnię, zastosowanie i przyjęcie, że środki w kwocie 79.081,20 zł, które zostały przez Skarżącą przekazane na rachunek ZFRON stanowią koszty uzyskania przychodów; 3) art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. a) u.p.d.o.f. przez błędną wykładnię, zastosowanie i uznanie przez organ podatkowy pierwszej instancji wpłat dokonanych przez podatnika w wysokości 8.786,80 zł do PFRON za koszty uzyskania przychodów.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.
W piśmie procesowym z dnia 7 listopada 2013 r. Skarżąca podtrzymała dotychczasowe stanowisko i dodała, że w jej działaniu nie można dopatrzyć się umyślnego postępowania w sytuacji, gdy dysponowała ona orzecznictwem sądowym i pismami urzędów skarbowych, z których wynikało w sposób oczywisty, że prawidłowo uznaje podatek od nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast zmieniające się wyjaśnienia organów dotyczące tej samej materii (podatku od nieruchomości) nie mogą obciążać zobowiązaniem podatkowym przedsiębiorcę, który działał w zaufaniu do państwa prawa.
Sąd pierwszej instancji - oddalając skargę - wskazał, że przedmiotem sporu w sprawie była kwestia możliwości zaliczenia przez Podatniczkę prowadzącą Zakład Pracy Chronionej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatku od nieruchomości w części korzystającej ze zwolnienia i wynikających z tego wpłat na rzecz ZFRON i PFRON.