Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Nowak, Sędziowie NSA: Jacek Brolik, Jan Rudowski (sprawozdawca), Protokolant Łukasz Kacper Warzecha, po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 220/04 w sprawie ze skargi W. S. S. E. I.-P. Sp. z o.o. w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 19 stycznia 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od W. S. S. E. I.-P. Sp. z o.o. w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 czerwca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi I. sp. z o.o. w W., uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 19 stycznia 2004 r., Nr (...), w przedmiocie wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej.
W uzasadnieniu wyroku opisując dotychczasowy przebieg postępowania wyjaśniono, że wnioskiem z dnia 2 października 2003 r. strona skarżąca zwróciła się do Urzędu Skarbowego w W. o zwrot nadpłaty w opłacie skarbowej z tytułu udzielonych pożyczek dla W. w W. w wysokości 42.000,00 zł. Pożyczki udzielone zostały w dniach 10 sierpnia 1998 r. i 12 lipca 1999 r. Od wyżej wymienionych umów w trybie RWD wymierzono opłatę skarbową w łącznej kwocie 42.000,00 zł. We wniosku stwierdzono, że przedmiotowe umowy nie podlegały opłacie skarbowej skoro Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z dnia 17 września 2003 r. Nr (...) stwierdził, iż wyżej wymienione czynności cywilnoprawne podlegały regulacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Postanowieniem z dnia 31 października 2003r. Nr (...) Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. działając na podstawie art. 165a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137 poz. 926 ze zm.) odmówił wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie stwierdzenia nadpłaty.
Dyrektor Izby Skarbowej we W. po rozpatrzeniu zażalenia skarżących postanowieniem z dnia 19 stycznia 2004 r. utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy w oparciu o przepis art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej stwierdził, że niedopuszczalne jest skuteczne złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji, gdy istnieją w obrocie prawnym decyzje zapadłe w przedmiocie opłaty skarbowej.
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej nie ulega wątpliwości, że zapadłe decyzje RWD nr (...) i (...) zostały wydane w trybie przewidzianym przepisami rozdziału 2 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 21 lipca 1989 r. w sprawie sposobu pobierania, uiszczania i zwrotu opłaty skarbowej oraz sposobu prowadzenia rejestrów tej opłaty (M.P. nr 25 poz. 193 ze zm.) - zwanego dalej w skrócie zarządzeniem. Kwestionowanie zatem prawidłowości wydania w trybie wskazanym w zarządzeniu decyzji nie mogło być uznane za skuteczne. Ponadto wskazano, że wbrew twierdzeniom strony, brak jest podstaw do kwestionowania skuteczności wydawania decyzji w trybie RWD w świetle zapisów Ordynacji podatkowej. Kompetencja do wydania decyzji w trybie RWD wynikała z zarządzenia wydanego na mocy delegacji zawartej w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 4, poz. 23 ze zm.), a więc w przepisie tej samej rangi co Ordynacja podatkowa.
Od wydanych trybie RWD decyzji wymierzających opłatę skarbową strona skarżąca miała prawo złożyć odwołanie, o czym organ wymierzający ustną decyzję ją poinformował, a czego jednak nie uczyniła, w związku z czym decyzje te stały się ostateczne. Ponadto jak dalej wyjaśnił organ odwoławczy - decyzje w trybie wskazanym w zarządzeniu zostały wydane wskutek przedłożenia ich przez samą stronę, gdyż tylko w ten sposób można było dokonać wymiaru opłaty skarbowej w tzw. trybie uproszczonym przewidzianym przepisami zarządzenia. W przypadku wątpliwości, czy też braku zgody na proponowany wymiar opłaty skarbowej, tryb uproszczony nie miałby miejsca, a przeprowadzone byłoby postępowanie podatkowe w sprawie. Powyższe zdaniem organu odwoławczego prowadzić musiało do wniosku, że skoro istnieją decyzje ostateczne w sprawie opłaty skarbowej, to niedopuszczalnym było prowadzenie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty. Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty, jak dalej wyjaśnił organ odwoławczy jest dopuszczalne wyłącznie w sytuacjach wskazanych w przepisie art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku. Wobec powyższego organ odwoławczy uznał, że skoro w rozpatrywanym przypadku istniały decyzje w sprawie opłaty skarbowej, to niedopuszczalnym było prowadzenie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty.