Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Jan Grzęda, Sędzia del. WSA Marek Kraus (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 6 października 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1538/16 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 lutego 2016 r., nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 lutego 2016 r., nr [...] 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz P. K. kwotę 6670 (słownie: sześć tysięcy sześćset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/10

1. Wyrokiem z dnia 28 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 1538/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej jako "WSA" lub "Sąd pierwszej instancji") po rozpoznaniu skargi P. K. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej jako "Dyrektor IS" albo "organ drugiej instancji") z dnia 29 lutego 2016 r., nr [...], w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych oddalił skargę.

2.1. Z przyjętego do rozstrzygnięcia przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W. (dalej jako "Naczelnik US") decyzją z dnia 16 listopada 2015 r. określił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym na kwotę 44.650,00 zł z tytułu odpłatnego zbycia w 2009 r. nieruchomości i praw majątkowych nabytych lub wybudowanych w okresie od 01 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r., dalej jako "u.p.d.o.f."). Dyrektor IS decyzją z dnia 29 lutego 2016 r. utrzymał ww. decyzję organu pierwszej instancji w mocy.

2.2. Jak wynika z uzasadnienia wyroku WSA, Skarżący aktem notarialnym z dnia 14 września 2009 r. dokonał odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr [...], położonego w W. przy ul. [...], wraz z prawami związanymi z jego własnością za cenę 235.000,00 zł, które nabył w drodze dziedziczenia po A. P., zmarłej dnia 29 lutego 2008 r. Następnie Skarżący w dniu 17 maja 2010 r. złożył do Urzędu Skarbowego W. zeznania PIT-39 i PIT-37 za 2009 r. Naczelnik US, jako że nie odnotował wpływu oświadczenia o skorzystaniu z tzw. ulgi meldunkowej, wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym z tytułu odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Po przeprowadzeniu postępowania Naczelnik US wydał decyzję, określając wysokość zobowiązania, od której Skarżący złożył odwołanie.

2.3. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor IS utrzymał decyzję organu I instancji w mocy, wskazując, że z dokumentów zebranych w sprawie wynika, że nie został spełniony jeden z warunków zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 126 u.p.d.o.f., tj. złożenie w urzędzie skarbowym właściwym według miejsca zamieszkania podatnika oświadczenia, że spełnia on warunki do zwolnienia.

3. W skardze na decyzję organu drugiej instancji Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego w postaci art. 21 ust. 21 u.p.d.o.f. (w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.) w zw. z art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 603 ze zm., dalej jako "O.p.") poprzez błędne przyjęcie, że oświadczenie o skorzystaniu z ulgi, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 u.p.d.o.f., wymaga formy szczególnej i nie może być złożone w formie ustnej, co stanowiło zakazaną interpretację in dubio pro fiscio, a także naruszenie art. 191 O.p., błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 70 § 6 O.p.

Strona 1/10