Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.S. i G.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 5 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Go 419/14 w sprawie ze skargi K.S. i G.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Go 419/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę G.S. i K.S. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 12 maja 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r.
Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że postanowieniem z dnia 11 września 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Z. (dalej jako "Dyrektor UKS") wszczął postępowanie kontrolne wobec Skarżących w zakresie prawidłowości rozliczenia za 2008 r. podatku dochodowego od osób fizycznych.
W toku tego postępowania ustalono, że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącego był handel samochodami używanymi oraz sprzedaż komisowa samochodów.
W oparciu o zebrany materiał dowodowy Dyrektor UKS stwierdził, że Skarżący w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wykazał w 2008 r. przychody w wysokości 633 385,10 zł oraz koszty uzyskania przychodów w wysokości 641 060,95 zł. Natomiast w informacji PIT-B o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w 2008 r. wykazał przychody w wysokości 253 059,96 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 248 712,18 zł oraz dochód w wysokości 4 347,78 zł. Przesłuchana w dniu 11 marca 2013 r. w charakterze świadka księgowa - M.G. nie wyjaśniła, skąd wzięły się różnice pomiędzy zapisami w księdze przychodów i rozchodów a informacją PIT-B.
Decyzją z dnia 10 lutego 2014 r. Dyrektor UKS określił Skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie 147 028 zł. Ponadto mając na uwadze treść art. 23 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60, z późn. zm.) uznał, że materiał dowodowy w postaci pozyskanych dokumentów źródłowych, wyjaśnień Skarżącego, zeznań świadków, otrzymanej korespondencji od kupujących i sprzedających, otrzymanych od kupujących dowodów KP i przelewów bankowych, a także dokumentów zebranych z urzędów i instytucji, pozwala na określenie podstawy opodatkowania bez instytucji szacowania.
Wskazaną na wstępie decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W skierowanej do Sądu skardze Skarżący zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie art. 11 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f."
Sąd pierwszej instancji uzasadniając wydane rozstrzygnięcie stwierdził na wstępie, że kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie jest wyłączenie w firmie "R." G.S. z kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w 2008 r. części wydatków poniesionych na zakup towarów i usług oraz określenie przychodów z tytułu sprzedaży towarów w kwotach wyższych niż deklarowane przez Skarżącego.
Sąd wyjaśnił, że w świetle art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., podatnik ma możliwość zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodu w sytuacji wykazania jego związku ze źródłem przychodu. Jednakże w niniejszej sprawie, w wyniku przeprowadzonego postępowania organy podatkowe ustaliły, że Skarżący w 2008 r. zawyżył koszty uzyskania przychodów, m.in. o kwotę 318 649,15 zł. Na tę kwotę składały się wykazane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów koszty zakupu samochodów (towarów handlowych), które przyjęto na podstawie dowodów zakwestionowanych przez organy podatkowe, jako nie odzwierciedlających faktycznie zawartych transakcji zakupu oraz cen z umów komisu, po jakich komitenci zamierzali sprzedać samochody. W ocenie Sądu, dokonana na etapie postępowania podatkowego analiza dokumentów dostarczonych przez samego Skarżącego oraz dokumentów zgromadzonych w postępowaniu wskazuje, że w wielu przypadkach nie doszło do zakupu pojazdów na podstawie przedłożonych umów.