Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Bejgerowska (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P.[...] sp. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 632/17 w sprawie ze skargi P. [...]sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 3 stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/5

1. Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2018 r., o sygn. akt VII SA/Wa 632/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej w skrócie: "P.p.s.a."), oddalił skargę P. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej jako: "spółka" lub "skarżąca") na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 3 stycznia 2017 r., nr [...], w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej.

2. Z przedstawionego w powyższym wyroku stanu faktycznego wynika, że Minister Rozwoju i Finansów opisaną powyżej decyzją z dnia 3 stycznia 2017 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Wojewody L. z dnia 14 października 2016 r., odmawiające umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 125 000 zł nałożonej postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z tytułu legalizacji samowolnie wybudowanego zbiornika bezodpływowego na ścieki z myjni brudnej samochodów "żywieckich".

Spółka wniosła o umorzenie w całości powyższej opłaty legalizacyjnej wskazując, że na skutek działania samych organów nie miała możliwości wykonania inwestycji bez naruszenia prawa. Spółka została bowiem zobowiązana, decyzją Starosty Kutnowskiego z dnia 26 lutego 2014 r., do magazynowania ścieków z myjni w zbiorniku bezodpływowym o poj. 190 m³, którego wcześniej nie posiadała. W ocenie spółki inwestycja była niepotrzebna, ale niespełnienie tego wymogu groziło cofnięciem pozwolenia zintegrowanego na ubój żywca i produkcję mięsa oraz zaprzestaniem działalności.

Organ I instancji, powołując się m.in. na art. 49c ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 ze zm. - dalej w skrócie: "P.b.") i art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm. - dalej w skrócie: "O.p."), zbadał przesłanki udzielenia ulgi w postaci: ważnego interesu podatnika i interesu publicznego oraz odniósł się do kwestii pomocy de minimis. Zaznaczono przy tym, że opłata legalizacyjna służy zalegalizowaniu samowoli budowlanej i nie jest karą administracyjną tylko środkiem służącym do przywrócenia porządku prawnego. Badając sytuację finansową spółki ustalono, że strona prowadzi działalność gospodarczą i zatrudnia 340 pracowników. Według organów obu instancji spółka nie ponosi strat, a jej sytuacja finansowa jest dobra. Ze sprawozdań finansowych wynika, że strona osiągnęła zysk netto: za 2013 r. - 50 797 397,30 zł; za 2014 r. - 62 714 903,62 zł i za 2015 r. - 24 323 668,36 zł. Wprawdzie w 2015 r. zysk był niższy, jednak dochody są nieporównywalnie wyższe od opłaty legalizacyjnej i dlatego zdaniem organów spółka jest w stanie ją uiścić. Argument spółki dotyczący zagrożenia epidemią afrykańskiego pomoru świń i zamknięcia rynków, uznano za zdarzenie przyszłe, niepewne i nie poparte faktami.

3. Sąd pierwszej instancji, oddalając skargę spółki, odniósł się do zarzutów naruszenia art. 67a § 1 pkt 3 i art. 67b § 1 pkt 2 O.p. oraz art. 7, art. 77 § 1 i § 4, art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm. - dalej w skrócie: "K.p.a."), wskazując w pierwszej kolejności, że przedmiotem postępowania przed organami obu instancji było wyłącznie ustalenie zasadności odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej, a nie badanie prawidłowości jej nałożenia. Wyjaśniono, że w sprawie zastosowanie ma dział III Ordynacji podatkowej zatytułowany "Zobowiązania podatkowe", który obejmuje przepisy od art. 21 do art. 119, w tym art. 67a O.p. Zdaniem WSA organy ustaliły dane, które obrazują sytuację finansową skarżącej, stąd uznano ją za stabilną i nie pozwalającą za zastosowanie w sprawie ulgi oraz przerzucanie ponoszenia odpowiedzialności za nierespektowanie prawa na budżet państwa. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że opłata legalizacyjna nie była związana z sytuacją nadzwyczajną. Spółka rozpoczynając samowolne prace nie uzyskała pozwolenia na budowę, musiała zatem liczyć się z konsekwencjami prawnymi, które są wynikiem nieprzestrzegania przepisów prawa. Umorzenie należności w niniejszej sprawie stanowiłoby wyraz uprzywilejowania, nieznajdującego racjonalnych podstaw w dobrej kondycji finansowej skarżącej.

Strona 1/5