Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Gdańsku w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędziowie NSA Bogdan Lubiński, NSA Małgorzata Wolf - Kalamala, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1300/12 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Gdańsku z dnia 11 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. S. na rzecz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Gdańsku kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2013 r, I SA/Gd 1300/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. S. (zwanego dalej "Skarżącym") na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 11 października 2012 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2006 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że w wyniku przeprowadzonego w stosunku do Skarżącego postępowania kontrolnego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydał w dniu 26 stycznia 2010 r. decyzję, którą ustalił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przewidzianym prawem terminie Skarżący nie skorzystał z uprawnienia do wniesienia odwołania, dlatego też decyzja organu pierwszej instancji stała się ostateczna.

We wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. Skarżący zwrócił się do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną, powołując się na przepis art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., zwanej dalej: "o.p".). Jako powód wskazał wyjście na jaw nowych dowodów i okoliczności, tj. odszukanie książeczki żeglarskiej, z której wynika, że w latach 1995-1998 Skarżący był zatrudniony u armatora morskiego z siedzibą na Cyprze.

Postanowieniem z dnia 26 września 2012 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wznowił przedmiotowe postępowanie, natomiast decyzją z dnia 13 sierpnia 2012 r. organ ten odmówił uchylenia decyzji z dnia 26 stycznia 2010 r. w całości, wskazując, że odnaleziona książeczka żeglarska nie jest nowym dowodem, gdyż okoliczność zatrudnienia Skarżącego na statkach była znana organowi już w chwili wydania decyzji.

W piśmie z dnia 29 sierpnia 2012 r. zatytułowanym "odwołanie" Skarżący wniósł o uchylenie ww. decyzji podnosząc, że w sprawie bezpodstawnie przyjęto jakoby stan faktyczny został już dostatecznie wyjaśniony, a zgłoszony nowy dowód oraz nowe okoliczności nie mają żadnego znaczenia.

Na podstawie art. 26 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 ze zm., zwanej dalej: "u.k.s".), Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej potraktował odwołanie Skarżącego jako wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy. Decyzją z dnia 11 października 2012 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej utrzymał w mocy decyzję z dnia 13 sierpnia 2012 r., wskazując, że całość zarzutów Skarżącego oparta jest na twierdzeniu, jakoby kserokopia książeczki żeglarskiej była nowym, istotnym dla sprawy dowodem, istniejącym w dniu wydania decyzji, a nieznanym organowi - co jest całkowicie błędne. Fakt posiadania przez Skarżącego książeczki żeglarskiej był bowiem znany organowi w chwili wydawania decyzji, gdyż ustalono to na podstawie pisma Urzędu Morskiego w G. z dnia 4 maja 2009 r. Tym samym organ stwierdził, że w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną z dnia 26 stycznia 2010 r. nie zaszła przesłanka wznowieniowa postępowania, wymieniona w art. 240 § 1 pkt 5 o.p., gdyż przestawiony dowód nie był dowodem nowym, nieznanym wcześniej, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy.

Strona 1/4