Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r.
Tezy

Jeżeli małżonkowie, jako strona w rozumieniu art. 133 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie ustanowią wspólnego dla nich pełnomocnika, ustanowią natomiast odrębnych pełnomocników, to do każdego z nich winno znaleźć zastosowanie unormowanie art. 145 par. 2 wymienionej ustawy. Okoliczność, że jednym z tych pełnomocników jest małżonek powołującej go osoby nie ma dla powyższej konstatacji prawnej znaczenia z uwagi na to, że przywoływany przepis art. 145 par. 2 Ordynacji podatkowej nie różnicuje sytuacji prawnej udzielającego i przyjmującego pełnomocnictwo z uwagi na osobę pełnomocnika.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Jacek Brolik, del. NSA Krystyna Chustecka (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Genowefy i Stanisława W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 134/05 w sprawie ze skargi Genowefy i Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w L. na rzecz Genowefy i Stanisława małżonków W. kwotę 3.550 /trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 września 2005 r., I SA/Lu 134/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Genowefy i Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., (...) utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 6 czerwca 2003 r. określającą ww. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r.

W rozpoznawanej sprawie, w wyniku przeprowadzonej kontroli ustalono, że w Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym "C." W. i C. spółka jawna, której podatnicy byli wspólnikami, obciążono koszty uzyskania przychodów roku 2000 wydatkami w łącznej kwocie 250.000 zł z tytułu usług marketingowych wynikających z umowy zawartej z Aleksandrem P. właścicielem Firmy "A.". W ocenie organu odwoławczego nie wykazano, aby poniesione wydatki miały związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanym przez spółkę "C." przychodem, a jedynym celem sporządzania raportów stanowiących załączniki do faktur wystawianych z tytułu usług marketingowych było doprowadzenie do pomniejszenia dochodu spółki.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji w kwestii nie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków na zakup srebrnej karty (...) Klubu Biznesu, ponieważ nie jest to organizacja, do której przynależność jest obowiązkowa.

Zakwestionował także sposób rozliczenia przez skarżących wydatków z tytułu opłat wstępnych, tzw. czynszów inicjalnych, wynikających z zawartych przez spółkę w 2000 r. umów leasingowych. Skarżący zaliczyli poniesione wydatki w całości i jednorazowo w poczet kosztów podatkowych z chwilą ich poniesienia. W ocenie organów podatkowych koszty czynszu inicjalnego, powinny natomiast zostać rozliczone proporcjonalnie do okresu obowiązywania umów.

Dyrektor Izby Skarbowej nie dopatrzył się również przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji, jako wydanej z naruszeniem przepisów o właściwości. Organ odwoławczy stwierdził, że z woli ustawodawcy organy kontroli skarbowej działając jako samodzielne organy, według tych samych reguł i w oparciu o te same podstawy prawne co urzędy skarbowe, są organami właściwymi do wszczęcia i prowadzenia postępowania podatkowego w sprawach określenia zobowiązań podatkowych.

Rozpoznając skargę na powyższą decyzję, WSA w Lublinie stwierdził, że na etapie postępowania sądowoadministracyjnego spór pomiędzy stronami sprowadza się do rozstrzygnięcia zasadności zaliczenia przez skarżących do kosztów podatkowych wydatków z tytułu usług marketingowych oraz wydatków poniesionych na czynsz inicjalny w związku z zawartymi umowami leasingowymi. Odnosząc się do pierwszej z dwóch spornych kwestii Sąd podzielił stanowisko organów obu instancji, iż w sprawie nie zdołano wykazać związku przyczynowego pomiędzy usługami marketingowymi a przychodem roku 2000, co bezzasadnym czyni zarzut naruszenia art. 22 ust. 1 oraz art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm. - dalej "u.p.d.f."/. W kontekście nieprecyzyjnych zapisów umowy o świadczenie usług marketingowych, Sąd uznał za oczywistą okoliczność, iż obowiązek wykazania związku między usługami, a uzyskanym w 2000 roku przychodem spoczywał na podatniku. W ocenie WSA organy podatkowe nie naruszyły reguł postępowania dowodowego i ustaliły istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Wnioski organów podatkowych wyprowadzone z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykraczają poza swobodną ocenę tego materiału. Sąd nie znalazł również podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa procesowego, w takim stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy. Według oceny Sądu nie ma również uzasadnienia zarzut naruszenia przepisu art. 210 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. - dalej "Ordynacja podatkowa"/, ponieważ zaskarżona decyzja zawiera poprawne, spójne i logiczne uzasadnienie faktyczne i prawne.

Strona 1/5