Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędziowie NSA: Stefan Babiarz, Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2008r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. Ś. i E. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 1932/05 w sprawie ze skargi G. Ś. i E. Ś. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. Ś. i E. Ś. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 23 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę G. i E. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2005 r. w przedmiocie określenia podatnikom zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 709.372,20 zł.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że powyższa sprawa była już przedmiotem rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 31 stycznia 2005 r., I SA/Gl 83/04 uchylił zaskarżoną wówczas decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 21 stycznia 2004 r. określającą podatnikom wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 703.372,20 zł. W wyroku tym Sąd pierwszej instancji zawarł ocenę prawną odnoszącą się do wszystkich kwestii związanych z określeniem zobowiązania podatkowego. W związku z tym, że wyrok ten nie został zaskarżony, to zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) jego ocena prawna wiązała zarówno organ podatkowy, jak i sąd ponownie rozpatrujący tę sprawę. W wyroku z 31 stycznia 2005 r. wskazano na zasadność zakwestionowania wydatków związanych z zakupem usług marketingowych, doradczych oraz pośrednictwa handlowego na łączną kwotę 656.474,00 (od Konsorcjum Finansowego, PPHU "A" R.Z., G. S.A. F. Szwajcaria, PPH Import-Eksport Z.B.) wydatków o charakterze osobistym na łączną kwotę 14.639,95 zł (opisanych w powołanych wyżej fakturach), wydatków na modernizację oraz nabycie środków trwałych.
Jednocześnie Sąd uznał zasadność skargi w przedmiocie charakteru wydatków podatnika w związku z obrotem węglem (miałem i groszkiem). Wskazano, iż, w zakresie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 291.652,27 zł związanej z obrotem węglem, Dyrektor Izby Skarbowej w całości uznał ten wydatek, przedstawiając dokładne wyliczenie przyjętych wielkości w treści decyzji odwoławczej.
Wyjaśniono, iż organy podatkowe przyjęły, że w toku prowadzonego postępowania podatkowego skarżący nie wykazał racjonalnych, z ekonomicznego punktu widzenia, korzyści jakie osiągnął lub mógł osiągnąć w związku z poniesionym wydatkiem na zakup usług marketingowych, doradczych i pośrednictwa handlowego, wydatków o charakterze osobistym w szczególności uwzględniając ich wielkość i porównanie przychodów oraz kierunków sprzedaży badanego okresu z latami poprzedzającymi. Wskazano, że różne firmy świadczyły usługi doradcze i marketingowe bez dokładnego określenia na czym te usługi polegały oraz nie przedstawiono dowodów w postaci opinii, analiz, sprawozdań, które potwierdzałyby wykonanie usług wynikających z przedmiotowych faktur. Pomimo faktu zgłoszenia kradzieży pojazdu wraz z dokumentami firmy "E.", podatnik nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających próbę zrekonstruowania dokumentacji księgowe (tj. ksiąg handlowych za lata 1997-1988).