Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Borkowski (sprawozdawca), Sędziowie NSA Stanisław Bogucki, WSA del. Tomasz Zborzyński, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. C. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 218/08 w sprawie ze skargi P. C. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 20 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie rozłożenia na raty kary pieniężnej i pobrania opłaty prolongacyjnej oddala skargę kasacyjną.
I. Stan sprawy przedstawiał się następująco:
1. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzją z dnia 17 czerwca 2004 r. nakazał P. S.A. zaniechania stosowania niedozwolonych praktyk i nałożył na spółkę karę pieniężną w wysokości 40.000.000,00 zł. za naruszenie powyższego zakazu.
2. Skarżąca wniosła o rozłożenie na raty w/w kary pieniężnej na okres 5 lat, przy wysokości poszczególnych rat na poziomie 2.000.000,00 zł z terminem płatności na koniec każdego kwartału.
3. Prezes Urzędu postanowieniem z dnia 20 listopada 2007 r. rozłożył karę na raty pobierając jednocześnie od skarżącej opłatę prolongacyjną w wysokości 11.028.082,00 zł płatną wraz z pierwszą ratą. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że obowiązek uiszczenia opłaty prolongacyjnej wynika z art. 57 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p).
4. Skarżąca wezwała Prezesa Urzędu do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie nałożonego na nią obowiązku. Ze względu na to, że art. 57 § 1 O.p. stanowi o nakładaniu opłaty prolongacyjnej w drodze decyzji (a nie postanowień) wydawanych na podstawie art. 67a § 1 ww. ustawy (a nie na podstawie innych przepisów), brak jest podstawy prawnej do nałożenia opłaty prolongacyjnej w związku z postanowieniem wydanym przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (tj. Dz. U. 2007, Nr 244, poz. 2080, dalej ustawa OKiK).
5. W odpowiedzi na to wezwanie organ podniósł, że w przedmiotowej sprawie bezpodstawne było zastosowanie środka w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
6. Skarżąca wniosła skargę na w/w postanowienie Prezesa Urzędu, zaskarżając je w części dotyczącej obowiązku uiszczenia opłaty prolongacyjnej.
Postanowieniu zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 § 1, 2 i 3 O.p., poprzez ich błędne zastosowanie, wskazując, że zgodnie z art 57 § 1 O.p. opłata prolongacyjna może być nałożona w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 67a § 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy.
7. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za uzasadnioną i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej ppsa) uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej opłaty prolongacyjnej i stwierdził, że nie może ono być wykonane.
W ocenie Sądu organ miał prawo naliczyć opłatę prolongacyjną od rozłożonej na raty kary pieniężnej. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów wprost wskazuje, że nie nalicza się odsetek od nieterminowej zapłaty kary pieniężnej i w tym zakresie nie stosuje się Ordynacji podatkowej. Ustawa ta jednak nie zawiera takiej samej regulacji odnośnie opłaty prolongacyjnej naliczanej przy rozłożeniu na raty kary pieniężnej. A zatem należy stosować w tym zakresie odpowiednio Ordynację podatkową, a mianowicie jej art. 57 § 1 w związku z art. 2 § 2. Opłata prolongacyjna jest ceną za skredytowanie podatnika w postaci umożliwienia mu spłaty zarówno bieżących jak i zaległych zobowiązań podatkowych w terminach innych, niż wynikające z decyzji czy przepisów prawa.