Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych
Tezy

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ nie uzależnia przy tym możliwości uzyskania prawa do skorzystania z ulgi od prawa do dysponowania gruntem na cele budowlane w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2003 nr 207 poz. 2016 ze zm./, ale od legitymowania się prawem własności gruntu czy budynku. Ponadto, gdyby możliwe było skorzystanie z tej ulgi przez osoby, które dopiero w trakcie budowy uzyskały prawo własności /współwłasności/ budynku, a wydatki na budowę poniosły wcześniej, regulacji wymagałaby kwestia utraty prawa do ulgi w sytuacji, gdyby osoba ta ostatecznie nie stała się właścicielem budynku. Art. 26 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulujący kwestię utraty uprawnień do ulgi, nie normuje zaś takiej sytuacji /choć odnosi się do stanów faktycznych zaistniałych po skorzystaniu z odliczenia/. Wyraźnie zaś wskazuje /poprzez nałożenie obowiązku zwrotu uprzednio dokonanych odliczeń w przypadku sprzedaży budynku/ na związek ulgi z prawem własności budynku /por. art. 26 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędziowie NSA Sylwester Marciniak, Aleksandra Wrzesińska - Nowacka (spr.), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Stanisława W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 maja 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 1020/04 w sprawie ze skargi Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 24 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od skarżącego Stanisława W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.800 /jeden tysiąc osiemset/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

Wyrokiem z dnia 4 maja 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 24 czerwca 2004 r. w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000.

W postępowaniu podatkowym, jak wynika z uzasadnienia wyroku, ustalono, iż skarżący 22 listopada 2000 r. wydzierżawił działkę w M.-Ś., przy ul. K. w celu rozpoczęcia budowy mieszkań na wynajem. Następnie 4 grudnia 2000 r. zawarł z Jerzym M., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Doradztwo i Zarządzanie Jerzy M. /zwanym w umowie realizatorem/ umowę o wspólne inwestowanie. Zgodnie dokonanymi przez strony umowy ustaleniami realizator inwestycji zobowiązał się do wybudowania na dzierżawionej przez podatnika nieruchomości 5 lokali mieszkalnych, przeznaczonych na wynajem oraz do doprowadzenia do sprzedaży nieruchomości na rzecz skarżącego. Tego samego dnia podatnik zawarł też warunkową umowę sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości z Anną K.-K. i Krystianem K. 14 marca 2001 r. sprzedający przenieśli własność nieruchomości w M.-Ś. na podatnika. Decyzją z 27 czerwca 2001 r. Burmistrz Miasta M. przeniósł na skarżącego pozwolenie na kontynuowanie budowy zespołu wielorodzinnego, wydane uprzednio Krystianowi K. Dokonując samoobliczenia podatku dochodowego za rok 2000 podatnik uwzględnił w nim odliczenie z tytułu budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami mieszkalnymi na wynajem w kwocie 135.400,37 zł, w tym również z tytułu budowy budynku przy ul. K. Decyzją z dnia 24 marca 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w M. określił Stanisławowi W. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000 w wysokości 19.238,80 zł uznając, iż podatnik w odniesieniu do lokali budowanych przy ul. K. nie spełnił przesłanek, wskazanych w art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, uprawniających go do dokonania odliczenia. W roku, w którym poniósł wydatek nie posiadał bowiem prawa własności czy współwłasności gruntu czy budynku mieszkalnego, a ponadto prowadzona inwestycja obejmowała po 4 lokale mieszkalne w segmencie A i B.

W odwołaniu od tej decyzji strona zarzuciła organowi podatkowemu naruszenie art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 121, 122, 124, 180, 187, 191 i 210 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Podatnik zarzucił organowi błędy w ustaleniach faktycznych, polegające m.in. na przyjęciu, iż budowa nie obejmowała 5 mieszkań na wynajem, podczas gdy z niedopuszczonego przez Naczelnika dowodu z oględzin wynika, iż mieszkań tych było 5. W ocenie podatnika zainicjował on w 2000 r. budowę budynku z 5 mieszkaniami na wynajem i poniósł na ten cel wydatek w wysokości 35.957,35 zł, spełnił zatem warunki uprawniające go do dokonania odliczenia. Zawarcie umowy dzierżawy i warunkowej umowy sprzedaży, a następnie umowy przenoszącej własność wypełniały ustawowe przesłanki. Spełniony został również cel ulgi. Ponadto strona powołała się na wynikającą z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego zasadę ochrony praw nabytych, a takim prawem była ulga wynikająca z art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Strona 1/8