Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia del. NSA Jan Grzęda, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zenona J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 759/05 w sprawie ze skargi Zenona J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 14 stycznia 2005 r. (...) w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika oraz określenia wysokości należności z tytułu niepobranego podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2005 r., III SA/Wa 759/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę notariusza Zenona J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 14 stycznia 2005 r., (...), w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika oraz określenia wysokości należności z tytułu niepobranego podatku od czynności cywilnoprawnych.
Uzasadniając podano, że decyzją z dnia 18 października 2004 r. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w R. orzekł o odpowiedzialności notariusza Zenona J. jako płatnika z tytułu niepobranego podatku od czynności cywilnoprawnych należnego od umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 1 marca 2004 r. i określił wysokość należności z tego tytułu w kwocie 1.300 zł. Zwrócono uwagę, że umowa dotyczyła sprzedaży przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[1] ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny /Dz.U. nr 16 poz. 93 ze zm.; w skrócie: Kc/ wraz ze wszystkimi opisanymi w par. 1 aktu notarialnego nieruchomościami i rzeczami ruchomymi za cenę 900.000 zł. W par. 4 strony oświadczyły, że na cenę składają się: 350.000 zł za nieruchomość w W., 420.000 zł za nieruchomość w U., 40.000 zł. za wyposażenie ośrodka wczasowego w U., 70.000 zł. za maszyny oraz 20.000 zł za samochód dostawczy i wózek widłowy. Od powyższej umowy notariusz Zenona J. jako płatnik pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych według stawki 2% od wartości nieruchomości wynoszącej 770.000 zł oraz według stawki 1% od wartości ruchomości wynoszącej 130.000 zł. Organ podatkowy stwierdził, że podatek od czynności cywilnoprawnych od przedmiotowej umowy sprzedaży winien zostać pobrany w stawce 2% zarówno od wartości rzeczy ruchomych i nieruchomych, co dawałoby łączną kwotę podatku 18.000 zł, nie zaś jak pobrano kwotę 16.700 zł.
Decyzją z dnia 14 stycznia 2005 r. (...) Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał powyższą decyzję organu pierwszej instancji w mocy.
Uzasadniając podkreślono, że przedmiotem umowy sprzedaży było przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55[1] Kc, zaś w umowie strony wymieniły wchodzące w jego skład nieruchomości oraz rzeczy ruchome. W związku z tym sprzedaż przedsiębiorstwa podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych w odniesieniu do poszczególnych składników stanowiących mienie przedsiębiorstwa. Podniesiono, że art. 30 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. /Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60 ze zm.; w skrócie: o.p./, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r., wbrew temu co twierdził skarżący w odwołaniu, nie zwalniał notariusza od odpowiedzialności za prawidłowe obliczenie i pobranie należnego od sporządzonej umowy podatku.
W skardze, skierowanej przez notariusza Zenona J. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji.
Uzasadniając skargę podniesiono, że w sporządzonym akcie notarialnym udokumentowana została jedna umowa sprzedaży, z jedną ceną i z jednym przedmiotem - przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55[1] Kc nie występowała wielość umów sprzedaży i wielość przedmiotów. Zdaniem skarżącego, przedsiębiorstwo będące przedmiotem umowy sprzedaży nie jest rzeczą i nie wiadomo, czy jest prawem majątkowym. W tej sytuacji do sprzedaży przedsiębiorstwa nie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych /Dz.U. nr 86 poz. 959 ze zm.; w skrócie: u.p.c.c./. Zaakcentowano, że ustawodawca - uchylając art. 27 o.p. i zmieniając art. 30 par. 1 o.p., dążył do ograniczenia odpowiedzialności materialnej płatnika. Skarżący sformułował wniosek o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. /Dz.U. nr 78 poz. 483 ze zm.; w skrócie: Konstytucja RP/ powołanych przepisów o.p. jako zbyt restrykcyjnych wobec notariuszy, będących płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych.