Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędziowie NSA Stefan Babiarz, Włodzimierz Kubiak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. K. spółki z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 15/07 w sprawie ze skargi R. T. K. A. spółki z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 października 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty we wpłatach na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. spółki z o.o. z siedzibą w W. [uprzednio A. K. sp. z o.o. z siedzibą w K. - następcy prawnego R. T. K. A. spółki z o.o. z siedzibą w K.] na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
"A. sp. z o.o." z siedzibą w K. (Spółka) działając na podstawie przepisów art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz.60 ze zm., dalej Ord.pod.) w związku z art. 19 ust. 9 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. Nr 132, poz. 1111) złożyła w dniu 9 maja 2006 r. do Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej wniosek o stwierdzenie nadpłaty w zakresie całości wpłaty w wysokości 18.174,99 zł na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej uiszczonej na podstawie przepisu art. 19 ust 5 ustawy o kinematografii. W uzasadnieniu Spółka zarzuciła niezgodność przepisów normujących kwestię wpłat na Polski Instytut Sztuki Filmowej określonych w ustawie o kinematografii z prawem wspólnotowym, w szczególności z przepisem art. 6 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy nr 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dalej określanej jako "Dyrektywa o zezwoleniach") oraz naruszenie przepisów art. 2, art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie Spółki jej działalność, a także sfera wpłat na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej podlega przepisom Dyrektywy o zezwoleniach w szczególności przepisowi art. 6 ust. 1 Dyrektywy w związku z pkt 20 jej preambuły.
W dniu 23 maja 2006 r. Dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej podjął rozstrzygnięcie - "Stanowisko Dyrektora Instytutu" i stwierdził, że "wszelkie wpłaty dokonywane przez Spółkę są w obowiązującym stanie prawnym należne Instytutowi i dla Spółki, obowiązkowe".
Od stanowiska Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej Spółka wniosła odwołanie uznając, że rozstrzygnięcie Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej jest decyzją administracyjną, gdyż merytorycznie rozstrzyga sprawę będącą przedmiotem postępowania administracyjnego. Pełnomocnik Spółki zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 104 § 1 i 107 § 1 i § 3 Kpa, przepisów art. 6 ust. 1 i 3 Dyrektywy o zezwoleniach oraz naruszenie przepisów art. 2, art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i wniósł o jej uchylenie w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie w całości wniosku o stwierdzenie nadpłaty w zakresie wpłaty na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej.
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego uznając zarzuty Skarżącej co do naruszenia prawa procesowego, w szczególności co do formy rozstrzygnięcia -decyzją z dnia 28 lipca 2006 r. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji w całości i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania.
Dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej decyzją z dnia 17 sierpnia 2006 r. w oparciu o przepis art. 19 ust. 5 i ust. 9 ustawy o kinematografii, w zw. z art. 75 § 1 Ord. pod. oraz art. 104 § 1 i § 2, art. 107, art. 127, art. 128, art. 129 § 1 i § 2 oraz art. 138 § 2 Kpa odmówił stwierdzenia nadpłaty z tytułu uiszczonej na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej kwoty.
Od decyzji Dyrektora Spółka złożyła odwołanie, zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art. 138 § 2 Kpa. i powtórzyła uprzednio podnoszone zarzuty odnośnie naruszenia art. 2, art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz przepisów art. 6 ust. 1 i 3 Dyrektywy o zezwoleniach.