Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA (del.) Cezary Koziński, , po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 323/17 w sprawie ze skargi P. N. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16 listopada 2016 r., nr [...] w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości spółki z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 323/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił, zaskarżoną przez P. N. (dalej jako "skarżący"), decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16 listopada 2016 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości spółki z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON).
Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:
Decyzją z dnia 16 września 2015 r. Prezes Zarządu PFRON orzekł o solidarnej odpowiedzialności skarżącego, jako byłego prezesa zarządu P. sp. z o.o. w likwidacji (dalej jako "Spółka"), wraz ze Spółką oraz pozostałym członkiem zarządu I. J. za zaległości Spółki z tytułu wpłat na PFRON za maj, czerwiec i lipiec 2011 r. oraz solidarnej wraz ze Spółką odpowiedzialności z ww. tytułu za sierpień, wrzesień i październik 2011 r. Organ podał, że Spółka nie dokonała wpłaty należnych zobowiązań za okres od maja do października 2011 r. Zaległości te zostały objęte tytułami wykonawczymi z dnia 27 sierpnia 2012 r. oraz z dnia 9 stycznia 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego (NUS) w Z. postanowieniem z dnia 20 grudnia 2013 r. umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec Spółki z uwagi na bezskuteczność egzekucji.
W toku postępowania skarżący poinformował, że w dniu 19 grudnia 2011 r. na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Spółki podjęto uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego o kwotę 860.000 zł i pokryciu udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym w całości wkładem pieniężnym. Kwota ta nie została ujęta w bilansie za 2011 r., zaksięgowano ją dopiero po dokonaniu zmian w KRS. Wskazał, iż do końca 2012 r. wpłynęło do kasy firmy jeszcze 170.000 zł za roboty wykonane w okresie, gdy pełnił on funkcję prezesa zarządu Spółki oraz że firma posiadała jeszcze jedną nieruchomość o wartości 190.000 zł i zatrzymane środki na zabezpieczenie należytego wykonania umów na kwotę ok. 55.000 zł. Wyjaśnił, że podjął wszelkie czynności zmierzające do uregulowania należności wobec ZUS, który z kolei udzielił firmie ulgi w spłacie zadłużenia w formie układu ratalnego pod warunkiem uregulowania składek nie podlegających uldze. Źródłem finansowania tej wymagalnej części spłaty miały być przychody ze sprzedaży nieruchomości, na którą został znaleziony nabywca. Z tego tytułu Spółka miała uzyskać przychód w kwocie 270.000 zł. Skarżący twierdził, iż w momencie odwołania go z funkcji prezesa Spółka prowadziła działalność gospodarczą.
Zdaniem Prezesa Zarządu PFRON skarżący nie wykazał zaistnienia którejkolwiek z przesłanek wyłączających jego odpowiedzialność za zobowiązanie Spółki.
Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej zwany "Ministrem") decyzją z 16 listopada 2016 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Stwierdził, że pomimo osiągania zysku Spółka nie regulowała swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, zaś jej zadłużenie wobec ZUS, Urzędu Skarbowego oraz innych podmiotów, w tym PFRON, okazało się tak duże, iż znacząco przewyższyło wartość majątku Spółki. Za niestanowiące wiarygodnego dowodu w sprawie organ uznał przesłane przez Skarżącego dokumenty, mające na celu wykazanie majątku Spółki, z którego możliwa jest egzekucja zaległości podatkowych. Organ zauważył, że zostały one sporządzone na dzień 28 września 2012 r. i nie wskazują na aktualnie istniejący majątek Spółki, z którego jest możliwa egzekucja jej zobowiązań. Zwrócił uwagę, iż z postanowienia NUS o umorzeniu egzekucji z dnia 20 grudnia 2013 r. wynika, że Spółka posiadała na ten dzień jedynie własność nieruchomości oraz współwłasność dwóch samochodów [...], przy czym wskazane składniki majątkowe nie wystarczały nawet na zaspokojenie zobowiązań Spółki wobec ZUS i US.