Skarga kasacyjna na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r.
Tezy

Postawienie zarzutu rażącego naruszenia prawa musi być związane z konkretnym przepisem, którego treść nie budzi wątpliwości, a interpretacja w zasadzie nie wymaga sięgania po inne metody wykładni poza językową.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Antoni Hanusz, del. NSA Krystyna Zaremba, Protokolant: Katarzyna Jaszuk, po rozpoznaniu w dniu 19 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Banku "S." w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 2239/04 w sprawie ze skargi Banku "S." w S. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 7 września 2004 r., (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Banku "S." w S. na rzecz Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej kwotę 120 /słownie: sto dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Banku "S." w S. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 7 września 2004 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji stwierdził, iż rozstrzygając o rażącym naruszenia prawa należy, w ocenie Sądu, odwołać się do brzmienia przepisu, co do którego postawiono taki zarzut. Chodzi mianowicie o art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, który stanowił: "Wolne od podatku są (...) dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostek samorządu terytorialnego". Tak sformułowany przepis przesądza, że wszystkie dotacje z budżetu państwa lub budżetu jednostek samorządu terytorialnego są zwolnione od podatku dochodowego od osób prawnych. Przesłankami tego zezwolenia podatkowego zatem są: 1/ udzielenie dotacji i 2/ źródło pochodzenia dotacji.

W przedmiotowej sprawie stan prawny dotyczący charakteru dopłat udzielonych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa mógł budzić wątpliwości interpretacyjne. Zgodnie z brzmieniem art. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o utworzeniu ARiMR /Dz.U. 1994 nr 1 poz. 2 ze zm./ - zwana dalej "ARiMR" - Agencja jest państwową osobą prawną otrzymującą z budżetu państwa środki budżetowe, które stanowią jej przychody, którymi są między innymi środki budżetowe określone corocznie w ustawie budżetowej /art. 7 tej ustawy/. Koszty działalności, zgodnie z art. 7 ust. 4 cyt. ustawy, pokrywane są z przychodów, o których mowa w ust. 2 art. 7 cyt. ustawy. Zatem z zestawienia treści ww. przepisów wynika, że środki otrzymane z budżetu państwa przez Agencję stanowią jej własność, a finansowanie odbywa się po potrąceniu przychodów o poniesione koszty działalności ARiMR. W takiej sytuacji mogła powstać wątpliwość czy dopłata do kredytu bankowego wypłacona ze środków własnych ARiMR stanowiła w rezultacie dotację budżetową wypłaconą z budżetu państwa czy też takiej dotacji nie stanowiła. W ocenie składu orzekającego taki stan prawny mógł budzić wątpliwości, co w efekcie spowodowało różną interpretację przepisu. W związku z powyższym nie można uznać za rażące naruszenie prawa błędów wykładni prawa, w szczególności, gdy przepisy prawa, które pozostają ze sobą w związku dopuszczają możliwość rozbieżnej interpretacji.

Odnosząc się do postawionego w skardze zarzutu dotyczącego prawidłowości wyliczenia kosztów uzyskania przychodów, Sąd zauważa, że mogły być przedmiotem rozpatrywania w postępowaniu wymiarowym /a nie w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzwyczajnym/, w którym strona mogła żądać merytorycznego rozpatrzenia sprawy przez organ drugiej instancji.

Strona 1/3