Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Małgorzata Długosz-Szyjko, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1707/13 w sprawie ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1707/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2011 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.
W uzasadnieniu orzeczenia wyjaśniono, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. decyzją z dnia 29 września 2010 r. określił G. K. przybliżoną kwotę zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. wraz z odsetkami za zwłokę i dokonał zabezpieczenia na majątku strony. W odniesieniu do zabezpieczenia organ wskazał na istnienie uzasadnionej obawy, że rzeczywiste zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane. Podkreślił, że skarżąca nie tylko zaniżyła swoje przychody za 2004 r., ale dążyła także do przedłużenia postępowania podatkowego, zaś jej dochody w latach 2007-2009 znacząco spadły. Ponadto strona nierzetelnie deklarowała podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Nie okazywała także ksiąg podatkowych oraz ewidencji środków trwałych.
Od decyzji tej strona wniosła odwołanie, którego rozpoznanie poprzedziło wydanie przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. w dniu 16 grudnia 2010 r. decyzji określającej skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. Decyzję tę doręczono stronie w dniu 30 grudnia 2010 r.
W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu decyzją z dnia 13 stycznia 2011 r. umorzył postępowanie odwoławcze jako bezprzedmiotowe. Organ argumentował, że wydanie decyzji wymiarowej spowodowało - z dniem jej doręczenia stronie - wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu w myśl art. 33a § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).
W skardze do sądu administracyjnego skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organu odwoławczego, zarzucając naruszenie art. 220 § 1, art. 33 § 1, art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 123 § 1, art. 180 § 1 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby skarbowej we Wrocławiu wniósł o jej oddalenie.
Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 508/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę, podzielając argumentację przedstawioną przez organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji.
Następnie, w wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej G. K., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 września 2013 r. (sygn. akt II FSK 2510/11), uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Sąd kasacyjny za zasadny uznał jedynie zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 151 i art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r., poz. 270; dalej: "p.p.s.a.") z uwagi na pominięcie w zaskarżonym wyroku kwestii zasadności wydania przez organ pierwszej instancji decyzji o zabezpieczeniu zobowiązania podatkowego. Naczelny Sąd Administracyjny nakazał, by przy ponownym rozpoznawaniu skargi Sąd pierwszej instancji dokonał oceny co do zaistnienia przesłanek zawartych w art. 33 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.