Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, Sędzia WSA (del.) Bożena Kasprzak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. W. i G. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 2831/15 w sprawie ze skargi H. W. i G. W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 29 października 2015 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 2831/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. W. i G. W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 29 października 2015 r. w przedmiocie odmowy umorzenia w całości i w części opłaty legalizacyjnej.
Z przedstawionego przez Sąd I instancji stanu faktycznego sprawy wynika, iż H. W. i G. W. pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. wnieśli o umorzenie w całości lub w części opłaty legalizacyjnej - ustalonej na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 Prawo budowlane postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 8 października 2014 r. w kwocie 50.000zł - podnosząc, że po śmierci męża i ojca, znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej.
Decyzją z dnia 18 września 2015 r. Wojewoda P. odmówił umorzenia opłaty legalizacyjnej.
W odwołaniu wnioskodawcy domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji, przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji i uwzględnienia wniosku o częściowe umorzenie opłaty legalizacyjnej.
Minister Finansów decyzją z dnia 29 października 2015r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. - dalej jako: K.p.a.) oraz art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, ze zm. - dalej jako: O.p.) w zw. z art. 49c ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409, ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania H. W. i G. W., utrzymał w mocy decyzję Wojewody P. z dnia 18 września 2015 r.
Minister Finansów powołując się obszernie na orzecznictwo i piśmiennictwo wskazał, że Wojewoda P. prawidłowo zinterpretował treść art. 67a § 1 pkt 3 O.p. Następnie podał, że aby stwierdzić, czy występuje ważny interes podatnika lub interes publiczny, trzeba najpierw w sposób wyczerpujący ustalić, jaka jest faktyczna sytuacja materialna, rodzinna i osobista strony, czy ma ona realne możliwości uregulowania zaległości jednorazowo lub w ratach. Rozstrzygnięcie powinno być poprzedzone analizą faktycznej sytuacji finansowej, rodzinnej i osobistej strony - przede wszystkim jej możliwości płatniczych, ale nie tylko. Sytuację finansową obrazują z jednej strony osiągane dochody, z drugiej ponoszone wydatki (zwłaszcza koszty stałe).
Zdaniem organu, sytuacja finansowa stron jest w zasadzie stabilna, niezagrażająca ich egzystencji i niepowodująca np. konieczności sięgnięcia do pomocy państwa, mimo że jeden z domowników - K. W. aktualnie nie ma stałej pracy. Nikt z domowników nie cierpi na dolegliwości zdrowotne wymagające ponoszenia wysokich kosztów leczenia lub uniemożliwiające lub ograniczające podejmowanie zajęć zarobkowych. Sytuacja gospodarstwa domowego nie odbiega od sytuacji przeciętnej polskiej rodziny.
W ocenie Ministra Finansów, nie występują zatem okoliczności, które stanowiłyby o istnieniu ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 3 O.p. Niewystąpienie co najmniej jednej z tych przesłanek determinuje decyzję odmowną.