Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie: NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), WSA del. Anna Dumas, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 2969/08 w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. R. na rzecz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 23 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2969/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. R. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 sierpnia 2008 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 29 kwietnia 2008 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 30 grudnia 2005 r., którą określono zobowiązanie podatkowe skarżącej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r.
W skardze do WSA podatniczka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zarzucając naruszenie:
1) art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. - zwanej dalej updof), poprzez przyjęcie, że w decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 30 grudnia 2005 r. prawidłowo nie uwzględniono w kosztach uzyskania przychodów 2003 r. podatku akcyzowego z tytułu sprzedaży oleju opałowego na inny cel niż opałowy, który został określony w wydanej w tym samym dniu decyzji tego samego organu,
2) art. 121 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. - zwanej dalej ord. pod.), poprzez dokonanie w oparciu o ten sam materiał dowodowy odmiennej oceny stanu faktycznego w odniesieniu do podatku dochodowego i podatku akcyzowego,
3) art. 247 ord. pod. poprzez przyjęcie, że decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
W odpowiedzi na skargę GIKS wniósł o jej oddalenie.
Sąd pierwszej instancji - oddalając skargę - wskazał, że kontroli poddana została decyzja wydana przez GIKS na skutek wniosku podatniczki o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowej dot. podatku dochodowego za 2003 r.
W niniejszej sprawie strona wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora UKS w P., powołując się na przesłankę wymienianą w art. 247 §1 pkt 3 ord. pod., tj. wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Użyte we wskazanym przepisie określenie "rażące naruszenie prawa" jest pojęciem nieostrym. Warunkiem koniecznym do uznania naruszenia prawa za rażące jest oczywisty charakter tego naruszenia. Treść decyzji pozostawać musi w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, a istnienie tej sprzeczności da się ustalić poprzez proste ich zestawienie. Przy czym przepisy stanowiące podstawę stwierdzenia nieważności decyzji powinny być w każdym przypadku interpretowane ściśle; przy stwierdzaniu nieważności decyzji mogą być brane pod uwagę wyłącznie okoliczności wymienione w tych przepisach. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje się tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym, zakończonym wydaniem decyzji wymiarowej. Wszelkie nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, mogą być bowiem przesłanką wniosku o wznowienie postępowania podatkowego, a nie uzasadnieniem do stwierdzenia nieważności decyzji.