Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak (spr.), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Krystyna Nowak, Protokolant Natalia Prałat, po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Grzegorza K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 września 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 1578/03 w sprawie ze skargi Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 9 września 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od środków transportowych oddala skargę kasacyjną.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 września 2004 r. /I SA/Łd 1578/03/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 9 września 2003 r., (...) w przedmiocie podatku od środków transportowych.
2. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji ustalił, iż zaskarżoną decyzją, wydaną po uchyleniu poprzedniej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 czerwca 2003 r. /I SA/Łd 81/02/, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 23 sierpnia 2001 r. w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., (...) z dnia 9 kwietnia 2001 r. utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł., (...) z dnia 10 stycznia 2001 r. w sprawie określenia wysokości zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych za samochód marki Star, nr rej. (...) za 8.12.1998 r. Zdaniem organu brak było podstaw do stwierdzenia nieważności, na które powoływał się skarżący, a więc wynikających z art. 247 par. 1 pkt 1, 3, 4, 7 i 8 Ordynacji podatkowej. Wskazano, iż brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przepisów o właściwości organów podatkowych. Nie podzielono także zarzutu rażącego naruszenia prawa - zarzucany brak uwzględnienia faktu rzekomej niemożności sprzedaży samochodu stanowiącego przedmiot podatku od środków transportowych nie podlega kwalifikacji jako rażące naruszenie prawa, gdyż treść decyzji nie pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa. Z kolei zarzut z art. 247 par. 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej jest bezzasadny bowiem nie narusza powagi rzeczy osądzonej wydanie decyzji w postępowaniu odwoławczym. Odnośnie pozostałych przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji organ wskazał, że w prawie podatkowym nie występują przepisy, które przewidywałyby nieważność decyzji, o której mowa w art. 247 par. 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej, trudno też przewidzieć sytuacje, aby wydanie decyzji powodowało czyn zagrożony karą /art. 247 par. 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej/.
3. W skardze na powyższą decyzję skarżący podniósł, że nie był właścicielem przedmiotowego samochodu w okresie od sierpnia 1998 r. do sierpnia 2000 r. - musiał być wbrew woli jego właścicielem w podanym okresie czasu. Zdaniem skarżącego zablokowano jemu i drugiemu wspólnikowi spółki cywilnej PHU "K." możliwość sprzedaży samochodu w lipcu 1998 r. w wyniku postępowania administracyjnego, które zakończyło się korzystnym dla wspólników wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2000 r. i przywracającą pierwotny stan sprawy decyzją Urzędu Wojewódzkiego w Ł. Gdyby sprzedaży nie zablokowano, nie byłoby obowiązku zapłaty z ich strony podatku drogowego.
4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalając skargę, stwierdził, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze zasadnie uznało, iż nie zachodzi żadna z przesłanek z art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej. Z treści skargi wynika, iż jej autor dopatruje się nieważności decyzji przede wszystkim w tym, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa /art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej/ - do zaistnienia tej przesłanki nie wystarczy jednak wskazanie jakiegokolwiek naruszenia prawa, niezbędne jest wystąpienie kwalifikowanego uchybienia przepisom. Naruszenie prawa jest "rażące", gdy decyzja wydana została wbrew nakazowi lub zdarzeniu ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa lub ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek - treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisem poprzez proste zestawienie ich ze sobą. Do rażącego naruszenia prawa w niniejszej sprawie nie doszło. Podstawą kwestionowanej we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji jest art. 9 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który precyzyjnie reguluje zagadnienia dotyczące podmiotów, na których spoczywa obowiązek podatkowy w podatku od środków transportu. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy obowiązek ten ciąży na osobach fizycznych i prawnych będących właścicielami środków transportowych. Jak właścicieli traktuje się też jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, na które środek transportowy jest zarejestrowany. Skoro w przypadku zbycia pojazdu obowiązek podatkowy ciąży na poprzednim właścicielu do końca miesiąca, w którym nastąpiło przeniesienie własności /art. 9 ust. 2 ustawy/, a przedmiotowy pojazd został sprzedany w sierpniu 2000 r., to na skarżącym i jego wspólniku, jako współwłaścicielach samochodu spoczywał do tego czasu obowiązek podatkowy. Postępowanie administracyjne w zakresie prawidłowości rejestracji pojazdu, na które powołuje się skarżący i które spowodowało trudności w zbyciu pojazdu, nie może powodować uchylenia wskazanego obowiązku podatkowego. Skoro pojazd nie został w tym okresie zbyty ani nie został na stałe wycofany z ruchu, obowiązek podatkowy nie wygasł /art. 9 ust. 4 ustawy/. Żadna z podnoszonych przez skarżącego okoliczności nie może skutkować uchyleniem obowiązku podatkowego w podatku od środków transportu.