Po rozpatrzeniu zażalenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze zaskarżonym postanowieniem z 27 kwietnia 2018 r. utrzymało w mocy postanowienie Prezydenta Miasta. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że sprawa administracyjna dotycząca wpisów w ewidencji gruntów i budynków i sprawa sądowo-administracyjna z nią związana, nie pozostają w takim związku z postępowaniem w przedmiocie ustalenia podatku od nieruchomości za 2018 r., by nie było możliwe rozpatrzenie sprawy podatkowej. Wskazując na brzmienie art. 201 § 1 O.p. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, co należy rozumieć pod pojęciem zagadnienia wstępnego i uznało, ze chodzi o przeszkodę, uniemożliwiającą rozstrzygniecie sprawy podatkowej. Od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego "zależeć" powinno rozpatrzenie sprawy podatkowej w ogóle, nie zaś wydanie decyzji określonej treści. Ponadto, zdaniem SKO, pojęcie "zagadnienia wstępnego" należy rozumieć jako sytuację, w której istnieje bezpośredni związek pomiędzy wydaniem orzeczenia merytorycznego od rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, które należy do kompetencji innego organu. Uzależnienie rozstrzygnięcia od zagadnienia wstępnego oznacza wiec, że rozstrzygniecie tego zagadnienia jest warunkiem rozstrzygnięcia sprawy podatkowe w ogóle. Na poparcie poglądu organ odwoławczy przywołał wyroki sądów administracyjnych. W podsumowaniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze odwołało się także do treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 24 października 2017 r. o sygn. akt I SA/Wr 410/17, który zapadł w stosunku do skarżącego. Wyrokiem tym Sąd uznał, że wszczęcie postępowania w przedmiocie zmian w ewidencji gruntów i budynków pozostaje bez wpływu na podatkowe postępowanie wymiarowe, ponieważ zmiana w ewidencji wywołuje skutki podatkowe na przyszłość.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skarżący wniósł o uchylenie w całości postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasadzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów przejazdu oraz innych według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylając zaskarżone postanowienie wyjaśnił, że skarga jest uzasadniona, lecz nie z przyczyn wskazanych w skardze. Sąd wskazał, że zaskarżone postanowienie narusza art. 228 § 1 pkt 1 w związku z art. 201 § 1 pkt 2 O.p. Skarżący złożył wniosek o zawieszenie postępowania podatkowego w przedmiocie ustalenia podatku od nieruchomości za 2018 r. w jego toku. Jako przyczynę zawieszenia wskazał toczące się postępowanie administracyjne w zakresie sprostowania wpisów w ewidencji gruntów, którego wynik uważa za zagadnienie wstępne względem decyzji podatkowej. Prawidłowo zarówno Prezydent Miasta jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze zakwalifikowały tę okoliczność jako podlegającą ocenie w granicach regulacji art. 201 § 1 pkt 2 O.p. Bezpodstawnie natomiast organy te uznały, że od wydanego postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania służy środek odwoławczy. W opinii Sądu, postanowienie Prezydenta Miasta odmawiające zawieszenia postępowania ma niezaskarżalny charakter. Z przepisu art. 201 § 3 O.p wynika jednoznacznie, że przedmiotem zażalenia strony może być postanowienie organu podatkowego wydane w sprawie zawieszenia postępowania. Użycie w tym przepisie wyrażenia "w sprawie" prowadzi do wniosku, że każde z rozstrzygnięć, tzn. zarówno o zawieszeniu jak i o odmowie zawieszenia postępowania, podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia. Nie może jednak ujść uwadze, że grupa przyczyn zawieszenia postępowania, wskazanych w art. 201 O.p. podlega kompetencji wyłącznie organu podatkowego. Ustawodawca nie zdecydował się, by zawieszenie postępowania miało charakter wnioskowy w tym znaczeniu, by wniosek strony o zawieszenie o postępowania był wiążący dla organu i wymagał rozpatrzenia w formie aktu administracyjnego. Zdaniem Sądu, wniosek strony w tym zakresie może mieć dla organu charakter informacyjny. Nie wszczyna odrębnego postępowania w sprawie zawieszenia. Jest postępowaniem wpadkowym, nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Zawieszenia postępowania jest wyłączną kompetencją organu, organ ten nie ma swobody w ocenie przesłanek zawieszenia, o których mowa w art. 201 § 1 i § 2 O.p. Niezależnie od woli strony i jej aktywności (inicjatywy) ma bezwzględny obowiązek zawiesić postępowanie, jeśli zaistnieją przesłanki zawieszenia. W tej sytuacji, poinformowanie strony, że przedstawiona przez nią okoliczność nie może stanowić przyczyny zawieszenia postępowania jest w tym przypadku realizacją zasady informowania stron, o której mowa w art. 121 O.p. Ponadto o rozumieniu pojęcia "postanowienia w sprawie zawieszenia postępowania" jako "postanowieniu o zawieszeniu postępowania" przekonuje treść art. 201 § 2a O.p., zgodnie z którym w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, 3 i 4 postanowienie w sprawie zawieszenia pozostawia się w aktach sprawy do czasu ustalenia spadkobierców, kuratora lub przedstawiciela strony. Trudno sobie wyobrazić, by w takim przypadku jak śmierć strony, przedstawiciela ustawowego lub utraty przez nich zdolności do czynności prawnych co do zasady mogło być wydane inne postanowienie, niż tamujące bieg postępowania (czyli o jego zawieszeniu). A także w tym przypadku ustawodawca użył sformułowania: "w sprawie zawieszenia". Dodatkowo, zapis art. 205 O.p. dotyczy podejmowania zawieszonego postępowania. Zgodnie z § 2 tego artykułu stronie służy zażalenie tylko na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania (czego skutkiem jest dalsze tamowanie postępowania). Nie przydano jej prawa do skarżenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania. W tym stanie rzeczy, odwoływanie się wyłącznie do wykładni językowej przepisu art. 201 § 3 O.p. nie prowadzi do jednoznacznych wniosków, stąd konieczne było sięgnięcie po inne dopuszczalne metody wykładni prawa. W konsekwencji, strona może żalić postanowienie wyłącznie o zawieszeniu postępowania lub o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania. Organ nie może działać w oderwaniu od zasady ekonomiki i szybkości postępowania (art. 125 O.p.). Oznacza to, że literalna wykładnia przepisu art. 201 § 3 O.p. jako przepisu procedury podatkowej, nie jest wystarczająca i nie oddaje woli ustawodawcy. W Rozdziale 12 działu IV Ordynacji podatkowej, w którym zamieszczone zostały przepisy dotyczące zawieszenia postępowania, ustawodawca przewidział jedynie dwa przypadki zaskarżalności postanowień - właśnie w art. 201 § 3 i w art. 205 § 2 O.p. Sąd uznał, że ustawodawca objął środkami zaskarżenia jedynie te postanowienia, które tamują postępowanie podatkowe. Natomiast kierując się zasadą szybkości i ekonomiki postępowania wyłączył możliwość skarżenia tych postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania, a więc postanowień "o odmowie zawieszenia" oraz "o podjęciu zawieszonego postępowania". Nie oznacza to jednak, że strona postępowania pozbawiona została prawa do kwestionowania odmowy zawieszenia postępowania. Ustawodawca w art. 236 § 1 O.p. zdecydował, że na wydane w toku postępowania postanowienie służy zażalenie, gdy ustawa tak stanowi. Jednocześnie jednak w treści art. 237 O.p. zawarł prawo strony do zaskarżenia postanowienia, na które nie służy zażalenie, w odwołaniu od decyzji. W przypadku więc odmowy zawieszenia postępowania z uwagi na brak przyczyn, wskazanych w art. 201 O.p. kontrola zasadności tej odmowy zostaje przesunięta w czasie - na etap odwołania od decyzji. W opinii Sądu, w sprawie wystąpiła niedopuszczalność zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania z przyczyn przedmiotowych. Ponieważ na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania podatkowego nie przysługuje zażalenie, to w ocenie Sądu zaskarżone postanowienie jest niezgodne z prawem.