Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za grudzień 2013 r. i styczeń 2014 r..
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia WSA (del.) Krzysztof Przasnyski (spr.), Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Minister Pracy i Polityki Społecznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 696/16 w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości M. S.A. w upadłości z siedzibą w L. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 13 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za grudzień 2013 r. i styczeń 2014 r.. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na rzecz Syndyka Masy Upadłości M. S.A. w upadłości z siedzibą w L. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej
Uzasadnienie strona 1/6

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 696/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi Syndyka Masy Upadłości M. S.A. w upadłości z siedzibą w L., na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), uchylił decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej (dalej: Minister) z dnia 13 listopada 2015 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON) z dnia 15 czerwca 2015 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za grudzień 2013 r. i styczeń 2014 r.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

M. S.A. skorzystała z obniżenia wpłat za PFRON na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) - dalej: "ustawa o rehabilitacji") w związku z uzyskaniem od swojego kontrahenta -

Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego "C." [...] Spółka Jawna Zakład Pracy Chronionej (dalej: PPU C.) stosownej informacji, o której mowa w ww. przepisie oraz wobec uregulowania faktur VAT z dnia 31 grudnia 2013 r. i 31 stycznia 2014 r., wystawionych przez kontrahenta PPU C.

Faktury powyższe zostały wystawione za usługi świadczone przez PPU C. na rzecz strony skarżącej na podstawie umowy z dnia 30 stycznia 2013 r. Zgodnie z postanowieniami tej umowy termin płatności faktur wynosił 14 dni od daty doręczenia faktury kontrahentowi (skarżącej). Natomiast na spornych fakturach wskazany został inny termin płatności, tj. 14 stycznia 2014 r. i 14 lutego 2014 r. Minister w zaskarżonej decyzji przyjął, iż opłacenie faktur miało miejsce w terminie późniejszym niż wskazany na fakturach.

Sąd I instancji nie podzielił tego poglądu podkreślając, że istotne znaczenie ma okoliczność odmiennego określenia terminu płatności na fakturach w stosunku do postanowień łączącej strony umowy. Innymi słowy, faktury zawierają błąd w tym zakresie. Wystawca tych faktur naprawił błąd, wystawiając w dniu 19 września 2014 r. i 29 września 2014 r. faktury korygujące dotyczące błędnych faktur VAT, dokonując zmiany terminu płatności na termin płatności zgodnie z umową.

Organy, kierując się brzmieniem art. 22 ust. 2 i ust. 7 ustawy o rehabilitacji, odmówiły dokonanym korektom faktur skuteczności prawnej, podnosząc, że nie można zmienić terminu, który już upłynął, fakturami korygującymi wystawionymi ponad rok po wystawieniu faktur pierwotnych.

W związku z tym Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm., dalej: "ustawa o VAT") w brzmieniu obowiązującym w 2013 r., podatnicy podatku od towarów i usług byli zobowiązani do wystawiania faktur VAT, potwierdzających dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. W przypadku zaś, gdy podatnik m.in. stwierdził pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. 2011 r., Nr 68, poz. 360) wystawiał fakturę korygującą. Od 1 stycznia 2014 r. kwestię wystawienia faktur korygujących reguluje przepis art. 106j ustawy o VAT, który w ustępie 1 pkt 5 przewiduje obowiązek wystawienia faktury VAT w przypadku stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. A zatem kontrahent skarżącej, po stwierdzeniu, że sporne faktury zawierają błąd dotyczący określenia terminu płatności postąpił zgodnie z przepisami, wystawiając faktury korygujące, dotyczące terminu płatności. Faktury korygujące wywarły zamierzone skutki prawne, tj. poprzez ich wystawienie doszło do prawidłowego, a więc zgodnego z postanowieniami łączącej strony umowy z dnia 30 stycznia 2013 r., określenia terminu płatności należności wynikających z faktur pierwotnych. Doprowadziło to do stanu, w którym dokumentacja podatkowa (faktury i faktury korygujące) odzwierciedlała rzeczywisty przebieg transakcji, zgodny z ustaleniami umownymi stron. Wobec tego, zdaniem Sądu I instancji, nie było podstaw prawnych do kwestionowania ważności faktur korygujących. Nie daje takich podstaw również okoliczność, że faktury korygujące zostały wystawione po roku od wystawienia faktur pierwotnych. Podatnik może skutecznie korygować swoje rozliczenia podatkowe do chwili upływu terminu przedawnienia, a więc w okresie 5 lat od końca roku, w którym powstało zobowiązanie podatkowe w tym podatku. Nadto faktury korygujące zostały wystawione przed wszczęciem kontroli u skarżącej.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej