1. Kierując się możliwie najbardziej liberalną, aczkolwiek zgodną z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, interpretacją wymogów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w ramach zgłoszonej podstawy kasacyjnej może również ocenić zarzuty związane z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej /Dz.U. nr 91 poz. 408 ze zm./. Zważyć przy tym należało, że do przepisu tego odwołał się Sąd I instancji dla uzasadnienia swojej interpretacji art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.
2. Pomieszczenia zajęte na świadczenia w zakresie wyżywienia i zapewnienia pomieszczenia, niebędące świadczeniami zdrowotnymi, nie korzystają z preferencyjnej stawki opodatkowania, a status niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej nie przesadza o tym, że wszystkie budynki będące własnością takiego zakładu korzystają z tej stawki podatku od nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędziowie NSA Włodzimierz Kubiak, Krystyna Nowak (spr.), Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zofii i Adama M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt I SA/Sz 764/04 w sprawie ze skargi Zofii i Adama M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 25 sierpnia 2004 r., (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r. oddala skargę kasacyjną.
II FSK 1006/05`
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z 28 kwietnia 2005 r. I SA/Sz 764/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę Zofii i Adama M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 25 sierpnia 2004 r. (...) w sprawie podatku od nieruchomości za 2004 r.
Z uzasadnienia wyroku wynikało, że małż. M. są właścicielami Sanatorium Uzdrowiskowego "M." w K. przy ul. C., które posiada status niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej. Ustalając wymiar podatku od nieruchomości organ podatkowy nie podzielił stanowiska podatników wyrażonego w złożonej przez nich "informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych", iż powierzchnia użytkowa budynku sanatorium zajęta na prowadzenie działalności w zakresie świadczenia usług zdrowotnych wynosi 4.389,20 m2. Zgodnie bowiem z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej /Dz.U. nr 91 poz. 408 ze zm./ i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zastosowanie preferencyjnej stawki wobec pokoi noclegowych, stołówek, kuchni i korytarzy nieprowadzących do pomieszczeń zajętych na prowadzenie świadczeń zdrowotnych nie jest możliwe. W związku z tym organ podatkowy w decyzji ustalił, że na udzielenie świadczeń zdrowotnych zajęta jest jedynie część budynku, o powierzchni 2.670,83 m2 i do tej powierzchni zastosował preferencyjną stawkę podatkową, określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Pozostałe pomieszczenia, a w szczególności pokoje noclegowe i kuchnię organ podatkowy pierwszej instancji zakwalifikował jako związane z działalnością gospodarczą inną niż świadczenie usług zdrowotnych i opodatkował stawką najwyższą.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia 25 sierpnia 2004 r. (...), wydaną na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ oraz art. 2 i 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. 2001 nr 79 poz. 856 ze zm./ - po rozpoznania odwołania podatników - utrzymało w mocy decyzję wymiarową.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podzielił stanowisko Prezydenta Miasta K., zaś argumenty strony podniesione w odwołaniu uznał za niepokojące.
Pomieszczenia w posiadanym przez podatników sanatorium należało podzielić na dwa rodzaje, tj.:
1. takie, które są zajęte na działalność w zakresie świadczenia usług zdrowotnych i
2. takie, które nie są zajęte na tę działalność, nawet jeżeli są z nią związane.
Zdaniem Kolegium, podział pomieszczeń dokonany przez organ podatkowy pierwszej instancji był prawidłowy. Nie można było uznać za zajęte na świadczenie usług zdrowotnych pomieszczeń hotelowych, stołówek, kuchni, pomieszczeń administracyjnych itp., gdyż będąc mniej lub bardziej związane z działalnością w tym zakresie, nie są zajęte na tę działalność. W ocenie organu odwoławczego, warunki świadczenia usług zdrowotnych w zakładzie tego typu, jaki prowadzą podatnicy, są różne od tych świadczonych w szpitalach, czy też innych placówkach lecznictwa zamkniętego. W łóżkach i w stołówce nie są bowiem przeprowadzane na kuracjuszach żadne zabiegi wchodzące w skład pojęcia "udzielanie świadczeń zdrowotnych", sprecyzowanego w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej. Organ odwoławczy wskazał również, że koniecznym warunkiem uznania działań, wymienionych w przywołanym art. 3, za świadczeniem zdrowotnym jest udzielanie ich przez zakłady opieki zdrowotnej oraz osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny. W świetle powyższego organ stwierdził, iż nie można przyjąć, że w pokojach noclegowych i w stołówce bądź w kuchni, czyli poza częścią medyczno-leczniczą sanatorium udzielane są, przez podmioty wyżej wymienione, świadczenia zdrowotne.