Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. K.-B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 398/11 w sprawie ze skargi D. K.-B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej z dnia 7 kwietnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, 3) zasądza od Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej na rzecz D. K.-B. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.
1. Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę D. K.-B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej za zaległości podatkowe spółki.
2. Decyzją z 31 grudnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Celnego w L. orzekł o odpowiedzialności Skarżącej za zaległości podatkowe W. B. z tytułu zaległości w podatku akcyzowym wynikających z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 30 stycznia 2008 r. w łącznej kwocie 408.675 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 43.719 zł, naliczonymi do dnia 26 czerwca 2006 r., stwierdził, że powyższa odpowiedzialność jest odpowiedzialnością solidarną z W. B. i jest ograniczona do wysokości wartości przypadającego zobowiązanej udziału w majątku wspólnym tj. do kwoty 113.208 zł.
3. Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej decyzją z 7 kwietnia 2011 r. utrzymał w mocy ww. decyzję organu pierwszej instancji.
Na wstępie organ wskazał, że będące częścią materiału dowodowego w sprawie zeznania podatkowe za lata 2004-2006 Skarżącej i W. B. zawierają wiarygodne dane na temat dochodu osiągniętego w tym okresie przez małżonków.
Kolejno organ zaznaczył, że mając na uwadze fakt, iż z osiągnięciem dochodu wiążą się koszty jego uzyskania, ustalając wartość majątku wspólnego małżonków w czasie trwania ustawowej wspólności małżeńskiej, organ podatkowy uwzględnił jedynie kwotę wykazaną przez podatników, jako dochód. Organ odwoławczy podkreślił, że kwoty wynikające z zaświadczenia z banku. o stanie zadłużenia oraz wysokości kredytów obciążających małżonków, zostały ujęte w zeznaniach podatkowych małżonków jako koszty uzyskania przychodów. Zatem ich pomniejszenie, przy ustalaniu wartości majątku wspólnego, po raz kolejny o obciążenia związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez W. B. spowodowałoby nieuzasadnione podwojenie tych kosztów.
Organ następnie odniósł się do zarzutu nieuzupełnienia materiału dowodowego o znajdujące się w posiadaniu W. B. porozumienia, dotyczące podziału majątku wspólnego, w tym rozliczenia wspólnych długów, organ odwoławczy zauważył, iż informacje te dotyczyły okresu, kiedy została ustanowiona rozdzielność majątkowa i w związku z tym, nie miały one bezpośredniego wpływu na wysokość majątku wspólnego w czasie trwania wspólności ustawowej.
Skarga do Sądu pierwszej instancji.
4. Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie szeregu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r. Nr 137 poz. 926 ze zm., dalej Ordynacja podatkowa).
5. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
6. W piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2011 r. pełnomocnik Skarżącej podtrzymując w całości skargę i wnioski w niej zawarte, dodatkowo wskazał, iż w niniejszej sprawie zaległości podatkowe w podatku akcyzowym W. B. za poszczególne miesiące 2005 r., za wyjątkiem grudnia, przedawniły się z końcem 2010 r., podczas gdy zaskarżona decyzja datowana jest na 7 kwietnia 2011 r.