Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że nie zaistniały przesłanki uzasadniające stwierdzenie bezczynności Prezydenta [...]. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, że wbrew twierdzeniom skarżącej, organ rozpoznał w całości wniosek z dnia [...] listopada
2016 r.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] Prezydent [...] przyznał skarżącej zasiłek okresowy od dnia 1 listopada 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] przyznał zasiłek celowy na opłacenie energii elektrycznej. Decyzjami z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] oraz nr [...] przyznał zasiłek celowy na częściowe pokrycie kosztów leczenia oraz na zakup żywności. Decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] Prezydent przyznał skarżącej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków NFZ. Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] odmówił przyznania pomocy w formie usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych. Decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] przyznał zasiłek okresowy od 1 stycznia 2017 r. W dniu [...] grudnia 2016 r. Prezydent wydał decyzję nr [...], którą odmówił skarżącej przyznania zasiłku celowego na utrzymanie mieszkania, zakup sprzętu AGD, środków na kulturę i sztukę.
W tej sytuacji nie sposób zarzucić organowi bezczynności przy rozpoznaniu wniosku skarżącej z dnia [...] listopada 2016 r. Jak wynika bowiem z akt sprawy wniosek skarżącej został w całości rozpoznany, a pomoc została przyznana w miarę posiadanych przez organ środków. Kwestia, że decyzje te nie satysfakcjonują skarżącej pozostaje poza oceną w niniejszym postępowaniu. Organ w określonym prawnie terminie podjął czynności w sprawie i zakończył postępowanie wydaniem decyzji, które doręczył stronie skarżącej. Oznacza to, że skargę w tym zakresie uznać należy za całkowicie niezasadną.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 151 w związku z art. 119 pkt 4 i art. 120 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.