Sprawa ze skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie WSA Emilia Lewandowska (spr.) WSA Tomasz Szmydt Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej [...] na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania 1. stwierdza, że Minister Infrastruktury i Budownictwa dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania aktu; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej [...] kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/3

Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] (dalej: skarżąca) wniosła skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2014 r. znak: [...], stwierdzającej nabycie przez Gminę K. z dniem 1 stycznia 1999 r. własności nieruchomości położonej w jedn. ewid. [...], obr. [...], ozn. jako działka nr [...].

W skardze skarżąca zarzuciła organowi rażące naruszenie prawa poprzez znaczne przekroczenie terminów załatwienia sprawy, wobec czego wniosła o:

1) orzeczenie w oparciu o art. 149 § 1b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718, dalej jako "P.p.s.a.") o odmowie stwierdzenia nabycia ww. nieruchomości przez Gminę K.;

2) stwierdzenie wystąpienia bezczynności postępowania;

3) stwierdzenie, że bezczynność miała charakter rażący;

4) przyznanie sumy pieniężnej od organu oraz o nałożenie grzywny na organ w związku z art. 149 § 2 P.p.s.a.;

5) zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie wskazując, że podjęto szereg czynności, zmierzających do zgromadzenia pełnego materiału niezbędnego do wydania prawidłowej decyzji merytorycznej. Ponadto zaznaczył, że w dniu [...] marca 2016 r. została wydana decyzja utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...] z [...]listopada 2014 r., od której skarżąca wniosła odwołanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 149 § 1 i § 1a P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Z akt sprawy wynika, że wniesienie skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa poprzedziło złożenie przez skarżącą do organu wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Tym samym został spełniony wymóg skuteczności złożenia skargi na bezczynność organu.

Oceniając merytorycznie zasadność skargi należy podkreślić, że zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem stosownego aktu. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma przy tym znaczenia fakt z jakich powodów dany akt administracyjny nie został wydany, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu w jego podjęciu. Okoliczności, jakie spowodowały zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznania sprawy (jak też zaniechanie) oraz stopień przekroczenia terminów mają natomiast znaczenie przy ocenie przez Sąd, czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była ona rażąca w rozumieniu art. 149 § 1a P.p.s.a., czy też nie.

Strona 1/3